Superkr8

Vandaag vertrekt Marieke voor een week op oncokamp met als thema 'superhelden'. Samen met andere kinderen van de dienst kinderonco verblijft ze die dagen in het vakantiecentrum 'De Ceder' in Deinze.
Blijkbaar is dit kamp mogelijk dankzij de 'Kom op appels'  - verkoop.
Ze worden begeleid door verschillende monitoren ginder, maar ook door de verpleging en enkele dokters en assistenten van GHB.
Marieke kijkt er naar uit en zal zich voor een activiteit rond superhelden verkleden als catgirl.
Het is een hele onderneming een ziek kind op kamp sturen ! De koffer is goed gevuld ;-)
Benieuwd hoe alles zal verlopen . . .

Wil je graag een kaartje sturen naar Marieke, verstuur het dan naar:

Vakantiecentrum “De Ceder”
Vakantiekamp (onco) – groep 2
t.a.v. Marieke Vandeweyer
Parijsestraat 34
9800 DEINZE

Er kunnen ook mails gestuurd worden naar Marieke via www.vakantiekamp.be .  Zorg er dan wel voor dat je haar naam duidelijk in de mail vermeld !
Via diezelfde site kan men ook het kamp volgen.  Er zal ook iedere dag een verslag op komen !

Het zal raar doen niet meer in GHB te moeten verblijven.  Het gaat weer een hele aanpassing zijn.
We hebben de komende dagen nog heel wat werk voor de boeg ter  voorbereiding van Marieke haar verblijf in Pulderbos.

Ze moet echter eerst nog haar antibioticakuur afwerken om haar infectie van de port a cath  onder controle te krijgen en volgende week zal ze ook haar chemopillen moeten innemen op kamp.  Vrijdag zal ze dan haar chemo krijgen wanneer ze terugkeert naar GHB. Hopelijk verloopt alles zo goed als mogelijk.

Down . . .

‘What goes up must come down . . . ‘

Zo ook verging het onze gemoedsgesteltenis . . .

Hoezeer men ook rekening probeert te houden met mogelijke tegenslagen en het geluk en de euforie probeert te temperen vanuit een zekere voorzichtigheid.  Menkan blijkbaar nooit voldoende op z’n hoede zijn . . .
Het nieuws van de stafylokokkeninfectie op de port a cath kon het goede gevoel dat het verblijf in Villa Rozerood gaf niet ondermijnen, ander nieuws kon dat weer wel . . .

De voorbije dagen kregen we geheel onverwacht weer moeilijke, onvoorziene dingen te verwerken onder meer m.b.t. Marieke haar toekomst, maar dat niet alleen. Alsof het zo allemaal nog niet meer dan genoeg was om dragen . . .

Marieke kreeg deze week ook nog eens de boodschap over haar vertrek naar een revalidatiecentrum te horen krijgen .  . . De spanning in aanloop naar dit moment was ondraaglijk. Men had goed nieuws, zo vertelde men haar begin deze week . . . Ze zou niet ziek genoeg zijn om voortdurend in het ziekenhuis te verblijven . . .

Een mens zou van minder beginnen dromen van volledig terug thuis zijn . . . Het nieuws van elders naartoe te moeten gaan en dan nog eens helemaal alleen kwam uiteindelijk hard aan . . . Als ouder breekt je hart op zo’n moment . . .  Je moet je gevoelens helemaal uitschakelen en rustig proberen te blijven . . .


Goed nieuws . . .

Veel hangt af vanuit welke invalshoek dat je zulk nieuws bekijkt natuurlijk en het is een hemelsbreed verschil tussen het  boodschapper zijn van zulk nieuws of ontvanger ! De boodschapper mag dan wel overtuigd zijn van de positieve kant van het verhaal, voor wie het moet ondergaan is het wel eens een heel ander verhaal !

Rationeel zijn wij ondertussen zo ver dat we ervan uitgaan dat we dit gewoon een kans moeten geven ook al wordt ons niet meteen een keuze gelaten . . . Zo’n gedachtegang kan en mag van Marieke niet verwacht worden, zeker nu nog niet.
Integendeel ! Hoewel men door haar rijzige gestalte gemakkelijk ervan uitgaat dat ze ouder is, blijft ze amper 9 jaar ! Als wij het al emotioneel immens zwaar hebben met alles wat op haar en op ons afkomt . . .

Naarmate de laatste dagen in GHB vorderen en de spanning rond haar overstap naar het revalidatiecentrum op 4 juli bij momenten grote proporties aanneemt, begint ook de vermoeidheid van de voorbije maanden ons serieus parten te spelen.

Zo’n maandenlange periode van angsten, stress, frustraties, gepieker, slapeloze of korte nachten, operaties, complicaties, slecht nieuws, wisselende emoties, . . . laat duidelijk niet enkel op emotioneel vlak sporen na.

Dit maakt ons bezorgd.  We hebben nog een hele moeilijke en lange weg voor ons !

De veranderingen die op til zijn zullen het leven niet eenvoudiger maken ! Het voelt op dit moment aan als iets eindeloos . . . iets onoverkomelijks . . . iets ondraaglijks . . . iets waar je liever van wegvlucht . . . en tezelfdertijd als iets onvermijdelijks . . .

We kunnen maar hopen dat onze schouders sterk genoeg zijn om alles te blijven dragen onze benen sterk genoeg om overeind te blijven staan doorheen dit alles . . .

We kunnen maar hopen dat het voor Marieke niet te traumatiserend is om zo alleen ergens vreemd naartoe gestuurd te worden, dat ze niet teveel angst en verdriet moet doorstaan . . .  We kunnen maar hopen dat de revalidatie draaglijk is en ook het verhoopte resultaat geeft binnen afzienbare tijd . . . We kunnen maar hopen . . .


Hoop . . .
Een woord met zo’n diepe betekenis . . . en toch lijkt het nu zo weinig wat we maar kunnen doen . . .
Toch proberen we onszelf te overtuigen dat we tenminste nog mogen en kunnen hopen op wat verbetering . . .

Ondanks dergelijk innerlijk gevecht om in dit alles overeind te blijven en vooruit te kunnen, blijf je als ouder het moeilijk hebben met het lijden van je kinderen. Kinderen . . . want we zien ook wat voor een impact alles tot hiertoe op Jesse heeft gehad !

Konden we onze kinderen dit alles maar besparen !
Spijtig genoeg mag het niet anders zijn . . .

Dit staat alles zo mijlenver af van onze dromen van weleer toen we over een gezin stichten begonnen na te denken . . . Dit lijkt allemaal zo surrealistisch !

Iemand van de andere ouders hier op de kinderonco vergeleek het met een slechte film waar dat je tegen je wil in een rol in te spelen hebt . . . hopelijk dan toch een slechte film met een ‘happy ending’ !

Een kostbaar geschenk

Wanneer je dochter bij het bekijken 's avonds van een tekenfilm op DVD over vriendschap en verbondenheid uitbarst in tranen wanneer het belang van diezelfde vriendschap en verbondenheid wordt geduid, dan is het moeilijk je als ouder in te houden . . . dan is het moeilijk de eigen tranen te bedwingen . . . Tranen die veel betekenen . . .Het zijn tranen vanuit het besef hoe graag je mekaar ziet, hoe hard je mekaar nodig hebt, van hoezeer je mekaar niet kan missen . . .  Het zijn tranen vanuit dankbaarheid voor de vriendschap en de verbondenheid die je reeds mocht ervaren . . .

Vandaag was voor ons blijkbaar echt een dag in teken van vriendschap en dit niet enkel door die tekenfilm:-)  Na vele maanden was Marieke nog eens verenigd met haar vriendinnetjes van op school.  In samenwerking met de zorgcoördinator en de juf van haar school was een van de psychologen erin geslaagd om de vriendinnetjes van de klas eens allemaal tezamen naar GHB te laten komen.

Alsof ze mekaar gisteren nog gezien hadden werd er wat vrolijk gekeuveld. Wat later, na het geven van wat toelichting bij de vele leuke geschenkjes die ze bij hadden, werd er samen in het muzieklokaaltje geknutseld aan een poppetje voor ieder.  Allemaal dikke vriendinnen bij mekaar.  Het was mooi om zien hoe knutselmateriaal en lijm gedeeld werd en ieder wel een leuk complimentje over had voor een ander. Na ook wat gezellig samen zingen en muziek maken, was het dan nog even tijd om een ijsje te likken.  Het was een aangrijpend moment . . . Een glimp van het zorgeloze verleden en tegelijk ook een geruststelling voor de toekomst . . . Dit zijn vriendinnen !

Als je ziet hoe ze met mekaar omgaan, mekaar aanvaarden, mekaar graag zien, zorg dragen voor mekaar . . .

Daar wordt een mens stil van !

Daar geniet je van !

Vriendschap het is zo kostbaar !

Het draagt je doorheen je moeilijkste tijden, het is een dragende kracht in je leven !

Onmisbaar . . .

In de vele weken dat we met al ons leed geconfronteerd werden, hebben we ongelooflijk veel vriendschap mogen ervaren !

Vriendschap soms uit onverwachte hoek, vaak zelfs ook van mensen die je voorheen niet of amper kende, vriendschap van mensen dichtbij en mensen veraf, vriendschap van mensen 'van toen' en mensen van nu, . . .

De steun van familie en vrienden in situaties als deze is onontbeerlijk. Het is immers zo zwaar om dragen soms . . . Het moet vreselijk zijn om dergelijk verdriet, dergelijk leed helemaal alleen te moeten dragen . . .

Het mogen ervaren dat er elke dag zoveel mensen, ieder op hun manier voor ons klaar staan, dat is een ongelooflijk geschenk ! Gaandeweg de voorbije maanden voelden we oprecht dat we de weg die we samen met Marieke moeten afleggen niet enkel onder ons te gaan hebben.

Langs en op onze 'kruisweg' hebben we tot op heden zoveel helpende handen ervaren, aanmoediging, steun, . . . Het maakte 'ons kruis' wat draaglijker ! Vorig weekend sliepen we in een wolkenkamer, we waren echt in de wolken ervan :-) De hemel is echter lang niet altijd zo blauw geweest tijdens onze tocht en zal naar grote waarschijnlijkheid doorgaans nog heel vaak eerder grauw van kleur zijn. Weten dat we op zovelen mogen rekenen geeft moed om door te gaan !

Soms horen we hoe andere ouders te weinig begrip ervaren van hun werkgevers, te weinig op steun en medeleven van collega's kunnen rekenen.  We prijzen ons heel gelukkig dat we beide mogen rekenen op zo ongelooflijk veel steun, begrip en medeleven vanuit ons werkveld ! We hebben al gemerkt doorheen verhalen van andere ouders die we mochten ontmoeten dat dit niet vanzelfsprekend is.

Dat onze collega's en werkgevers zo met ons begaan zijn, dat geeft een enorm goed gevoel.  Ook dat is een groot geschenk, iedere dag opnieuw!  Je werk niet enkel graag doen, maar het mogen doen samen met mensen die met jou en je gezin begaan zijn dat is onbetaalbaar !

Ook vanuit de school van de kinderen ervaren we veel steun en medeleven van directies, leerkrachten en andere ouders ! We weten dat niet alle kinderen en gezinnen in situaties als de onze hierop kunnen rekenen in hun scholen ! Het is nochtans zo'n grote troost ! Het geeft zoveel moed ! Wat zouden we zonder!

Tijdens ons verblijf in GHB hebben we reeds echte vriendschap beleefd !

Op kinderonco ervaart niet enkel Marieke van heel wat lotgenootjes echte vriendschap, maar merk je ook hoe je als ouders naar mekaar toe groeit als lotgenoten van mekaar. 

Wanneer een andere ouder aan de eigen familie over je gezin spreekt en in een adem het woord vriendschap in de mond neemt. Dat doet je wat ! Dat laat je niet onbewogen ! Integendeel !

Gek hoe de warmte van het leven ten volle beleefd kan worden in de donkerste dagen van je leven !

Iedere ouder, ieder gezin zit hier met een eigen verhaal, een eigen weg die men te gaan heeft en toch . . . hier heeft men oog en oor voor mekaar.  Even op de gang met een 'kopje troost' bij mekaar op verhaal komen, je hart luchten, je frustraties eruit mogen gooien, je verdriet en je angsten delen . . . Het gebeurt hier allemaal ! Hier zijn we bekommerd om mekaar, zijn we blij voor mekaar als het goed gaat, zijn we bezorgd en bedroefd bij het horen van minder goed nieuws.  Hier wordt over de kinderen gesproken als 'ons Marieke' en 'ons ...' Hier wordt niet gekeken naar rang of stand, naar herkomst, cultuur of godsdienst.  Het voelt soms aan als een grote familie.

We zijn blij als we mekaar weer mogen ontmoeten, als de ander kan starten met de behandeling van die week daar de bloedwaarden goed staan, als de koorts daalt, als de ander naar huis mag en zitten we ermee in als het tegendeel waar is.

Hier wordt lief en leed gedeeld. Hier waken we over mekaar.

Het zal heel raar zijn dit alles achter te moeten laten eens Marieke haar weg zal moeten voortzetten in het revalidatiecentrum. Hopelijk mogen we daar hetzelfde ervaren . . .

Vaak stelden we ons reeds de vraag wat we tegenover zoveel liefde, warmte, genegenheid, vriendschap, steun, bemoediging, . . . kunnen stellen. Hoe kunnen we al die mensen ooit bedanken  . . .

Vriendschap . . . het komt in alle maten en gewichten . . . het kent vele vormen . . . je ervaart het soms vanuit voorspelbare hoek en soms is het zeer verrassend qua oorsprong en ontstaan . . . er staat geen leeftijd op of datum . . . als ze echt is doorstaat ze zelfs de tand des tijds . . . is geen afstand te groot . . . 

Toon Hermans die vat het mooi in enkele simpele woorden . . .

vriend

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend

(Toon Hermans)

We prijzen ons gelukkig met jullie vriendschap !

Bedankt om van op afstand of van heel dichtbij, in gedachten of zelfs heel concreet met ons mee te bidden, te hopen, te vechten, te lachen en te grienen !

Drie magische dagen

“ ’t Is hier magisch ! " 

Met die woorden begon Marieke met ons aan het voorbije weekend.

We beleefden het voorbije weekend niet één, niet twee, maar drie magische dagen :-)
Neen, dit is geen reclame voor Disneyland Parijs ;-)
We verbleven het hele Pinksterweekend in Villa Rozerood in de Panne. Villa Rozerood is genoemd naar het boek “Oscar en Oma Rozerood” van Eric-Emmanuel Schmitt.
Het is een zorghotel dat een volledige hotelfunctie aanbiedt voor zowel zwaar zieke kinderen als voor hun ouders, broers en zussen die nood hebben aan een rustpauze.

Vrijdagnamiddag vertrokken we in GHB met een klein hartje. Het zou de eerste keer zijn dat Marieke zo lang in de auto zou moeten zitten. Uit de heen- en terugrit bleek dat zo’n lange rit het zelfs met pijnmedicatie bijzonder zwaar is voor haar, maar het verblijf ginder en de mooie herinneringen die we eraan overhouden maken veel goed, ook voor haar !
We werden er warm ontvangen en mochten overnachten in een heuse wolkenkamer. De kamer volledig in verschillende schakeringen blauw kon Marieke meteen bekoren !  Blauw is een van haar lievelingskleuren :-)

Drie dagen mochten we verblijven in de betoverende omgeving van dit voormalige klooster. Ondanks het wat mindere weer werden het mooie dagen voor ons als gezin. Daar alle zorgen om eten, afwas, poets, strijk, opruim, werk, . . .   even wegvielen konden we ons enkele dagen ten volle concentreren op ons gezin. Heerlijk.

Dit hadden we echt nodig na al die maanden ziekenhuis en stress.  Vooral voor Marieke was dit een deugddoende afwisseling voor haar verblijf in GHB. Even geen schema’s te volgen, geen programma’s af te werken, even ‘bijna alles mag en niets moet’. Voor een keer volledig bevrijd van voedingssonde en andere ‘draadjes’ kon ze genieten samen met ons van enkele luilekker - dagen.

Wonder boven wonder at ze mee van de ontbijtbroodjes, genoot ze met ons wat van het middagmaal en liet ze ook het avondeten niet onberoerd :-)
Je kind zien eten en genieten, dat doet zo’n deugd !

Het leven in en van en naar GHB leek even, heel even, heel ver weg !
Heel even, want zelfs tijdens die drie bijzondere dagen werden we gecontacteerd door GHB.
Ze hadden, jawel… ‘goed en slecht nieuws’…
Het goede nieuws bestond eruit dat we mochten blijven…
Het slechte nieuws…dat er opnieuw stafylokokken gevonden waren in Marieke haar laatste bloedafname. Daar de bloedafname van maandag ook al aangaf dat er misschien iets mis was – hetgeen echter werd tegen gesproken door die van woensdag – en deze van vrijdag ook weergaf dat er waarschijnlijk een besmetting was, moesten we de temperatuur van Marieke nauwgezet meten. Indien ze koorts zou maken, zouden we onmiddelijk moeten terugkeren naar Leuven :-(  Men vermoedt een besmetting van haar poortkatheder en dat is natuurlijk heel wat minder nieuws ! Het was meoilijk om er niet de hele tijd aan te denken . . . Marieke vertelden we niets. We wilden niet dat ze zich zorgen zou maken.

Men denkt dat de koorts, die ze de voorbije week ontwikkelde, daarmee gerelateerd is. Bij manipulatie van de katheder zou die opflakkeren… Vreemd want ze kreeg de voorbije week enkel de eerste keer en niet de tweede keer koorts na het aanprikken ? !  Zelf wachten we hoe dan ook nog de volgende chemo af om uit te kunnen sluiten dat het toch niet van de chemo komt ! Maar ja . . . zal deze mogen doorgaan vrijdag ? Gelukkig ontwikkelde ze geen koorts en konden we de volledige tijd samen doorbrengen.

Het terug naar GHB moeten verliep emotioneel voor Marieke ! Ze had het er heel moeilijk mee dat ze niet thuis had kunnen zijn. Ze realiseerde het zich pas op het moment net voor ze haar weer gingen aanprikken om een antibioticum op te kunnen starten om haar katheder infectievrij te kunnen krijgen. Dit was wel te verwachten. Geen leuk einde van een ontspannend weekend, maar het samenzijn de voorbije dagen heeft ons gevoed met enkele mooie herinneringen die ons niet meer ontnomen kunnen worden en hebben ons gevoed met de hoop dat we spoedig nog zulke momenten mogen beleven samen.

Het is raar . . . Soms merkt men pas hoe groot de eigen dorst is na een eerste kleine slok . . .
Zo vergaat het ook ons . . .
Verstandelijk zagen we het belang van samen mooie herinneringen maken al heel goed in.  Het was zelfs een van onze grote bekommernissen, ook naar Jesse toe, dat we geen mooie herinneringen konden sprokkelen door het voortdurend in het ziekenhuis moeten verblijven en niet van huis weg kunnen gaan door het feit dat Marieke niet van een gewoon toilet gebruik kan maken, regelmatig rust moet kunnen nemen, vaak te kampen krijgt met pijnen, . . .

Het is pas door dit weekendje samen dat we de echte intense nood aan zo’n dagen samen ten volle aanvoelen en merken hoe heilzaam dergelijke momenten kunnen zijn.

We zijn intens dankbaar voor de dagen die we kregen en hopen dat er zo nog mogen volgen in de hopelijk nabije toekomst :-)

Onze knoop

“Waarom hebben we eigenlijk een verlengd weekend ?”

Die vraag werd vorige week meermaals gesteld op de gang kinderoncologie door zowel jong als oud . . .  :-)  Waar Heer Hemelvaart voor ons voordien altijd een zondag, een feestdag, . . . betekende,  hadden wij eerlijk gezegd net als voor zoveel andere mensen dit jaar vooral het gevoel dat het het begin van een verlengd weekend was.

Hemelvaartdag, voor ons dit jaar in het bijzonder een hemels geschenk ! Wat extra dagen thuis, weg van het ziekenhuis, wat extra nachten in ons eigen bed, wat minder stress rond het op tijd opstaan en overal tijdig geraken, wat extra ruimte voor mekaar, voor vrienden en familie, . . .

Hoe heerlijk het kan zijn om gewoon thuis te mogen zijn !
Gaan we die extra dagen ooit nog als vanzelfsprekend beschouwen ?
Waarschijnlijk wel, hopelijk niet !

Niet te geloven dat dezelfde dag samen in de kerk zaten voor Marieke haar eerste communie.
Wie had toen nog maar kunnen vermoeden dat we een jaar later in deze omstandigheden zouden zitten. Hoe een mensenleven op één jaar tijd toch kan veranderen . . .
Hoe broos het leven toch wel niet is . . .
Hoe vluchtig het geluk . . .
Veel te vaak realiseert een mens zich de rijkdom en het geluk van de eenvoudige dingen en de mooie dagen nadat ze voorbij en vervlogen zijn . . .

Ook de voorbije dagen waren ondanks alle zorgen rond en voor Marieke, ondanks de vermoeidheid en ondanks de moeilijke gesprekken toch overwegend mooi tot zelfs zeer mooi en die herinnering proberen we weer goed in ons geheugen op te slaan. Het weekend was voorbij voor we er echt erg in hadden. Op zich jammer, maar tegelijk een goed teken hé ;-)

Vooral het bezoekje van nichtje Hanne en haar gezinnetje heeft Marieke deugd gedaan. Iemand van ongeveer haar leeftijd die met zeer veel geduld en liefde de tijd nam om echt met haar bezig te zijn . . . Amai . . . een nichtje om fier op te zijn . . . een nichtje om dankbaar voor te zijn !

 

Met het vorderen van het weekend naderde ook het moment waarop we de knoop zouden moeten doorhakken. Gek . . . een knoop moeten doorhakken waar eigenlijk geen keuze is . . . .

We hebben alles gewikt en gewogen, maar een sluitend alternatief voor het revalidatiecentrum, waarin zowel wij als de artsen zich in kunnen vinden, is er niet . . .
Zoals we al eerder stelden . . . opgeven is geen optie !

Wat is dan wel een optie ?
Die vraag stelden we ons de voorbije weken meermaals per dag, soms zelfs meermaals per uur . . .

Een eerste antwoord op dergelijke vraag krijg je vanuit je intuïtie.  Maar intuïtie heeft natuurlijk ook te maken met een gevoel . . . veeleer dan met het verstand !? Tot nog toe bleek onze intuïtie telkens onze redding te zijn geweest, Marieke haar redding, vandaar dat een mens puur gevoelsmatig geneigd is zich opnieuw daardoor te laten leiden. Hoe kan iets dat tot dan toe zo juist geweest is, nu niet juist zijn ? Wanneer heel je lichaam zich in elke vezel lijkt te verzetten tegen een bepaalde idee, is het moeilijk de nodige objectiviteit na te streven of kritische zin aan de dag te leggen, om niet te zeggen onmogelijk.

Wanneer men voorstelt je kind weg te sturen naar elders, helemaal alleen naar een onbekende plaats met vreemde mensen, met al haar pijn en ongemakken en haar strijd tegen die vreselijke tumor nog maar net uit de startblokken, dan overvalt je echt pure paniek. Instinctief probeer je dit te verhinderen . . . schiet je door in extreme gedachten . . . de ene ouder op de ene moment al wat meer dan de andere . . . Dit is het ondenkbare dat bovenop het al even ondenkbare er nog maar eens boven op komt !

Het is echt jezelf verplichten om al die gevoelens even opzij te zetten en je confronteren met zogenaamde alternatieven. Doorheen gesprekken met artsen, met vrienden en kennissen en met mekaar moesten we tot de ontstellende waarheid komen dat er geen beter alternatieve weg te bewandelen valt als deze van het revalidatiecentrum, toch niet op dit moment.

Onze weg die we met Marieke te bewandelen hebben is een heuse snelweg geworden, meer nog soms hebben we het gevoel echt op een sneltrein te zitten op een spoor met vreemde kronkels en onaangename bochten, zoveel is duidelijk. Op de duur van de rit, de bestemming of het te volgen parcours hebben we weinig of geen vat.

Veel meer dan een reisverslag schrijven, onze bekommernissen en bedenkingen uiten over de te volgen route, heimwee hebben naar de tijd van voordien, onze frustraties over wat soms is en onze angsten over wat nog te wachten staat ter sprake brengen, kunnen we niet . . .

We hebben goed overwogen om Marieke volledig thuis te verzorgen en te behandelen, maar deze optie is medisch gezien blijkbaar geen verantwoorde keuze en zou bovendien minder kans op succes te geven . . . Misschien zou dit op dit ogenblik ook te overmoedig kunnen zijn . . .

Is de beste keuze voor de eigen kinderen noodzakelijkerwijs de in eerste instantie minst pijnlijke optie ? Is een keuze overwegend op basis van gevoelens ook nu de beste keuze, zelfs als voorgaande keuzes op die basis wel de juiste waren ? Hoe een gezond evenwicht zoeken en vinden tussen gevoel en verstand ? Kunnen en willen we leven met de idee ‘wat als …’ ? Kunnen de kinderen daarmee leven ?

Gek . . . veel vragen . . . een ware innerlijke worsteling en dat over iets dat al van bij het begin aanvoelt als geen keuze . . .

Misschien was de voornaamste knoop die we moesten doorhakken deze in onze magen ?

We hebben samen besloten de optie van het revalidatiecentrum een eerlijke kans te geven. We zijn dat aan mekaar en vooral aan Marieke verplicht . . . al is het maar om de ‘wat als…’ uit te sluiten. We blijven echter ook onze bekommernissen en bedenkingen uiten . . . ook dat zijn we aan mekaar en aan de kinderen verplicht !

Dat ons leven rustiger en meer relax zal verlopen, of dat we immens meer tijd gaan hebben voor mekaar, dat zal zeker niet zo zijn. Het zal een ontzettend grote inspanning van ons alle vier vergen en waarschijnlijk kunnen we het ook nu niet allemaal in ons eentje beredderen. Integendeel, naar grote waarschijnlijkheid redden we dit niet in ons eentje . . ., maar we weten dat we onze weg niet alleen te gaan hebben . . .

Ons leven zal ook nog strikter georganiseerd moeten worden om alles rond te krijgen, met alle stress die hiermee gepaard zal gaan en de vermoeidheid zal zeker niet meteen afnemen, integendeel . . . zoveel is duidelijk ! We hopen echter dat ook dit een soort routine mag worden na verloop van tijd . . . zeker met het vooruitzicht dat we beide vanaf september weer aan het werk zullen zijn, Jesse weer een nieuw schooljaar start, Marieke geregeld voor chemo en controle ook nog eens in het ziekenhuis zal moeten zijn . . . Het nadenken hierover alleen al geeft een onbehaaglijk gevoel.

Je kan je er door laten overspoelen, je kan je ertegen verzetten, je kan ervan proberen te vluchten, je kan het voor je uit schuiven of doen alsof het niet bestaat en het kost eerlijk gezegd ontzettend veel moeite om dat alles niet te doen . . . De enige weg is echter erdoorheen . . . er is geen andere weg . . . ook hier geen andere optie met enige kans op succes . . .

Nu maar hopen dat we de verdere weg die we te gaan hebben aankunnen . . . Nu maar hopen dat het meedelen van de ' keuze ' aan Marieke in de loop van de komende dagen zo goed als mogelijk mag verlopen.