Het is weer voorbij die mooie zomer . . .

September . . .
Terug naar school . . .
Een nieuw ritme, nieuwe uitdagingen, . . .

Het vraagt toch weer even wat aanpassing, wat gewenning, zo'n septembermaand.
Veel tijd heb je daarvoor niet, want eens 1 september zich aankondigd, word je als gezin meegesleurd in een tempo dat aardig verschilt van dat van de zomervakantie.
Als gezin moet je je dan weer noodgedwongen heroriënteren, nieuwe afspraken maken, . . . en dat is niet altijd vanzelfsprekend.

Ondanks de drukte van het begin van een schooljaar is het ook welgekomen voor de meeste kinderen en gezinnen om na twee maanden zomervakantie weer naar school te moeten.

Hoewel ook thuis de vraag regelmatig gesteld werd wanneer men weer naar school moest, voelden ze het toch duidelijk veeleer aan als een weer naar school mogen.
Gelukkig :-)

Voor Jesse betekende het vooral allerlei vriendjes terug mogen zien en terug met hen op school kunnen spelen. Het feit dat de juf geweldig goed meevalt en er ook dit jaar heel wat vriendjes bij hem in de klas zitten, maakt het compleet. Dat naar school gaan ook huiswerk met zich meebrengt, is voor hem duidelijk iets wat hij er noodgedwongen moet bijnemen, de ene dag al wat enthousiaster dan de andere ;-)

Ook bij Marieke startte de school weer op, zij het nog steeds in Pulderbos.
Tijdens de vakantie viel daar de school wel niet helemaal stil en hadden de kinderen maar recht op een week vakantie met hun gezin, maar toch . . .
Marieke was duidelijk opgetogen dat het weer september was en ze weer naar school mocht.
De uren in de klas zijn immers naast de bezoek- en rustmomentjes de leukste voor haar.
Les volgen doet immers geen pijn en vraagt geen al te moeilijke inspanningen . . .

De start van een nieuw schooljaar confronteerde haar anderzijds ook wel met het feit dat ze ook dit schooljaar nog in Pulderbos zit. Het verlangen om gewoon naar school te kunnen gaan op haar oude school groeit met de dag, ook al beseft ze dat ze door de opgelopen achterstand op schoolvlak niet zal kunnen aansluiten bij de vaste vriendjes en vriendinnetjes :-(
Die gedacht valt haar wel zwaar . . . Ons ook . . .

Ook al ben je blij als ouder van een kankerpatiëntje dat je kind nog leeft en stel je, door wat je als gezin meemaakte, andere prioriteiten, blijft het moeilijk te aanvaarden en te verwerken dat je kind niet meer meekan zoals voorheen met leeftijdsgenootjes.  Ook ex-patiëntjes die het heel goed stellen en wel kunnen aansluiten op school met vrienden en vriendinnen, hebben het moeilijk. Kanker gehad hebben en de hele strijd die je hebt moeten leveren, veranderen een mens, ook een kind.

"Het lijkt alsof mijn kind minstens drie jaar in leeftijd heeft overgeslagen door haar kanker", zei een vader van een wat ouder lotgenootje laatst. Het onbezorgd kind kunnen en mogen zijn, wordt kankerpatiëntjes inderdaad ontnomen. Dat is verleden tijd :-(

De campagne van Kom op tegen Kanker focuste terecht onze aandacht op de problemen van het terug kunnen gaan werken van volwassen kankerpatiënten, maar het (terug) naar school gaan van jonge kankerpatiëntjes en hun broertjes en/of zusjes alsook het (terug) gaan werken van diens ouders is evenmin vanzelfsprekend.
Dat ervaren ook wij iedere dag.