zondag 28 april 2013

Een dubbel gevoel

De geboorte van een kind betekent een nieuw begin.
Vooral het voor het eerst thuiskomen met je baby geeft een zeer bijzonder gevoel.
Het is een reden tot vreugde. Feestvreugde . . .
Suikerbonen worden uitgedeeld aan ieder die komt delen in die vreugde en staan symbool voor een nieuw leven.
Na een maandenlange ziekenhuisopname of revalidatieperiode met je kind terug thuis mogen komen . . . het voelt weer net als toen . . . alleen met het ongelooflijk grote besef van de broosheid van dat geluk en de kwetsbaarheid van die vreugde . . .
 

Wanneer je als ouder afscheidscadeautjes, die bij nader inzien sterk gelijken op de vroegere suikerbonen, in mekaar knutselt voor je kind om zo'n lange revalidatieperiode af te sluiten, voel je je gelijktijdig overweldigd worden door vreugde en verdriet...

Een levensweg eens zo mooi begonnen, heeft de voorbije jaren zoveel kronkels en hindernissen gekend . . . Het kan niet anders dan dat een zekere tristesse je op zo'n moment overvalt als ouder.

Zo'n droef, zwaarmoedige gevoel verbleekt echter bij het vernemen van het naderende levenseinde van een meisje van amper 17 jaar. Wanneer zo'n kind tot dezelfde leefgroep behoorde in Pulderbos als je eigen kind, wanneer je haar gezin hebt leren kennen en weet welk gevecht ze reeds geleverd hebben, dan beleef je dit des te intenser . . .
Kina*  koos, na drie jaar en acht maanden een bikkelharde, ongelijke strijd te hebben gevochten, bewust voor euthanasie, omdat haar lijden ondraaglijk zwaar was geworden.
De vreugde voelen om weer een nieuwe verjaardag van je eigen kind en tegelijk weten dat de dag nadien een vriendinnetje vanuit de leefgroep ervoor zou kiezen om te sterven . . . 
Hoe kan je je ten volle verheugen, wetende wat die andere ouders, dat andere gezin wel niet allemaal doormaakt op dat moment . . .
Vreselijk . . .
Het derde definitieve droeve afscheid in de leefgroep op een jaar tijd . . . het zoveelste overlijden in de jaren dat je eigen kind zelf levensbedreigend ziek is. . . Het vreet aan een mens . . . Hoe kan het anders . . .

Zo vaak al afscheid moeten nemen, zo vaak intens verdriet, zo vaak al iemand veel te jong moeten zien gaan, zoveel gezinnen die gebroken achterblijven . . .
Het beklemmende is dat dit zo dichtbij komt . . . de gedachte dat het wel eens het eigen gezin zou kunnen treffen, komt ongewild telkens keihard en ijskoud naar boven . . .

De voorbije weken waren zwaar, loodzwaar . . .
De vreugde van het beĆ«indigen van de revalidatieperiode werd bruusk gefnuikt door het nieuws vanuit GHB van een mogelijk onvermijdelijke verlenging ervan . . .
De vreugde omwille van een nieuwe verjaardag van ons Marieke werd gesmoord door het verdriet om het nakende afscheid van Kina* . . .
De vreugde van het terug naar school kunnen gaan in een oude vertrouwde omgeving werd geknakt door de boodschap dat dit mogelijks onhoudbaar was tot einde schooljaar . . .
De vreugde van het wederom samen thuis zijn als gezin werd de kop ingedrukt door de wetenschap dat hier op de een of andere manier wel eens spoedig een einde kan komen . . .

Vreugde . . .
Geluk . . .
Broos . . . , vluchtig . . . , bitterzoet . . . ongrijpbaar . . .

Mogen wij iets van de kracht en de moed hebben die Kina* had gedurende haar jonge leven, gedurende die oneerlijke strijd en die moeilijke laatste keuze . . .
Kracht en moed . . .
daar hopen we op !
Kina* het ga je goed meid !










Mooie citaten


"Sommige dingen zie je met je ogen, andere zie je met je hart !"


"God does not take away the darkness, but He guides us through it!"


"Today is a gift, that's why it is called the present."


" Wat ons staande houdt in dit leven is het gevoel aan anderen te behoren."

Couperus