"Drie maand of drie jaar, mevrouw. We weten het niet!"
Drie volle jaren . . .
Drie turbulente jaren . . .
Niet te geloven hoe de tijd vliegt !
Niet te geloven dat we op zijn minst die drie jaar gehaald hebben !
Wanneer je kind opgenomen wordt in een ziekenhuis, staat even alles stil en verloopt alles hectisch.
De dag dat je te horen krijgt dat je kind kanker heeft en de situatie levensbedreigend is, stort je wereld in en is het pure chaos in je hoofd en in je leven !
Zo'n dag staat in je geheugen gegrift . . .
Lang kan je daar echter niet aan toegeven, kan je je als ouder dat gevoel van ten onder gaan niet permitteren. Het is een kwestie van er het beste van te maken. Je moet je sterk houden voor je kind en voor eventuele broers of zussen; je wordt geconfronteerd met verdriet, angsten, bezorgdheden, pijn, verlies en tegelijk moet je rechtop blijven, ervoor blijven gaan, genieten van wat wel is en kan, . . . ?
Een ding is zeker . . . we leren veel van onze kinderen.
Ondanks de soms zelfs vele moeilijke momenten, vertonen ze ongelooflijke levensmoed, doorzettingsvermogen en de kunst van het genieten van het kleine . . .
Het is iets wat we ook van andere ouders van lotgenoten vernemen . . . onze kinderen, onze mini-superhelden zijn onze voorbeelden, onze houvast, onze troost, . . .
Ze zijn een waar geschenk !
Drie jaar . . .
Drie volle jaren vechten we nu al . . .
Het is niet te geloven hoe moedig Marieke is en hoe sterk ze zich houdt, ook al lijkt de moed haar soms met recht en reden echt in de schoenen te zakken.
Niet te geloven hoe Jesse in die drie jaar letterlijk en figuurlijk gegroeid is en op zijn manier, met vallen en opstaan, met de situatie probeert om te gaan.
Niet te geloven hoe zeer ons leven veranderd is de voorbije drie jaar . . .
Het was en is niet eenvoudig !
Het vergt iedere minuut van de dag enorm veel energie. Stress is een dagelijkse gezel . . .
Vooral in deze dagen van een nieuwe MRI en het wachten op de resultaten.
Het zijn moeilijke tijden, die je liever niet meemaakt !
En toch . . .
In die drie jaar hebben we van vele lotgenootjes weten afscheid nemen.
Hoezeer zouden die ouders niet de tijd willen terugdraaien voor nog een knuffel, nog een woordje, nog een moment . . . Deze dag in het bijzonder gaat ons hart uit naar de ouders en zus van Reine*, een vriendinnetje en lotgenootje van Marieke, die een jaar geleden afscheid moest nemen van dit leven.
Als er iets is dat we beseffen, is dat we niet mogen blijven steken in ons verdriet en onze zorgen, hoe moeilijk ook. Het leven moet je leven. Je moet het ten volle beleven en genieten op de moment dat je het kan en dankbaar zijn voor de dingen die wel kunnen, ook al verlang je soms naar zo veel meer.
Reine* had die kracht en levensmoed als geen ander ! De herinnering aan die lieve, moedige meid en wat ze ons voorleefde, leeft in ons iedere dag !
Dankjewel lieve Reine* !