het einde van de examens,
het einde van het eerste trimester,
Kerstmis,
Oudjaar,
Nieuwjaar,
vakantie,
...
samen zijn,
gezelligheid,
verbondenheid,
mekaar niet moeten missen,
geen afscheid moeten nemen van elkaar,
genieten van mekaars nabijheid,
tijd hebben voor en met mekaar !
Het voelt raar, bijna oneerlijk, om zo te verlangen naar die komende periode, wetende dat vele lotgenoten en anderen dit niet (meer) kunnen. Het besef dat iets wat vroeger zo vanzelfsprekend leek, helemaal niet zo vanzelfsprekend is en voor velen onbereikbaar, soms zelfs voor altijd, maakt dat het vroeger eerder uitgelaten gevoel over dergelijk nakende periode, nu veeleer vervangen is door een uitgesproken dankbaar gevoel !
Hoeveel mensen zouden er immers niet alles voor geven om nog zo een moment te mogen meemaken, al was het maar voor enkele seconden ?
Hoeveel ouders zullen bij de jaarwisseling immers niet denken: 'Weer een jaar zonder...' ?
Hoe komen bij hen de wensen van een 'Vrolijk Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar' binnen of bij mensen die nog volop aan het strijden zijn ?
En tegelijk, hoeveel te meer komt de ware betekenis van deze woorden aan bij die gezinnen die na een lange, zware strijd eindelijk licht aan de horizon zien of bij die gezinnen waar het gevecht geleid heeft tot een heuse overwinning, en dan nog . . .
Eenmaal een levensbedreigende ziekte je leven is binnengeslopen als individu, als gezin, . . . verandert je leven voor altijd ! Elk feestelijk moment krijgt zo'n nieuwe betekenis . . . zoveel meer gewicht . . .
Al meer dan drie jaar stond ons leven voortdurend in het teken van afscheid nemen en loslaten . . .
afscheid van wat vroeger kon . . .
afscheid van een 'normaal' leven
afscheid van onschuld, kind zijn, een zekere vorm van rust en zekerheid, . . .
afscheid van een 'normaal' sociaal leven . . .
afscheid van lotgenootjes* . . .
afscheid, iedere week opnieuw, van Marieke en Marieke van ons . . .
loslaten van bepaalde dromen . . .
loslaten . . .
uit handen geven . . .
De voorbije tijd stond echter, bij terugblik, ook in het teken van ontvangen en omarmen . . .
het ontvangen van zoveel bemoedigende woorden . . .
vriendschap vanuit bijzondere mensen . . .
zoveel mooie, bijzondere momenten . . .
een nieuwe, andere kijk op het leven . . .
het omarmen van de kleine dingen waar we voorheen te weinig oog voor hadden !
Na drie jaar nog eens een kersttijd samen mogen doormaken, twee volle weken, het klinkt bijna te goed om waar te zijn . . . We tellen af naar de komende tijd en durven voorzichtig een aarzelende blik werpen op het begin van het nieuwe jaar.
Durven we hoopvol uitkijken naar het nieuwe jaar ?
Neen, dat niet, maar we kijken wel hoopvol uit naar nu vrijdag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie, want dan zijn we weer samen en voor langer dan slechts een weekend :-)
Ons hart gaat tegelijkertijd uit naar die mensen die dat geluk niet (zullen) mogen ervaren door welke omstandigheid ook. We hopen dat ze met veel warmte en begrip omringd worden de komende feestelijke periode, want het is vooral in deze periode dat gemis, verlies, verdriet, . . . dubbel zo zwaar komt te wegen en soms een klein gebaar van medeleven en meevoelen wonderen doet ;-)
