maandag 19 december 2016

Licht in het duister...

Afbeeldingsresultaat voor licht in de duisternis

Advent...hoopvol uitkijken naar de komst van het Licht...
Een tijd waarin miljoenen lichtjes de straten en huizen sieren...
een vrolijk tafereel...

Advent 2016...
een vriendinnetje siert mee de kerstboom in het ziekenhuis, al maanden zowat haar tweede thuis...
hopende op de lichtjes thuis bij haar gezin, bij de broer en zussen...

Advent 2016...
examentoezicht bij leeftijdsgenootjes van onze lieve meid...
in het heldere witte licht van de buislampen...
zo confronterend...
't geeft ongewild een donker en zwaar gevoel...

Advent 2016...
nieuws van een sprankeltje hoop elders in het land...
een klein lichtpuntje...
een gevoel van intense vreugde...
groeiende hoop dat het goed moge komen...

Advent 2016...
een tijd van wachten...
wachten op de langverwachte MRI...
foutief ingepland en verschoven...
wachten tot het begin van het nieuwe jaar...
hopende op wat opheldering...
op goed nieuws...

Advent 2016...
een periode waarin op Wereldlichtjesdag kaarsjes ontstoken werden...
niet omwille van de gezelligheid...
kaarsjes voor de vele kinderen die overleden zijn door welke oorzaak ook...
kaarsjes om te herdenken...
om bij stil te staan...
de vele gezinnen voor wie de feestdagen nooit meer zijn wat ze ooit waren...

Advent 2016...
een tijd van nieuwsberichten over oorlog, vluchtelingen, bomaanslagen, honger en ellende, natuurrampen en angst omwille van terreurdreiging...
als duistere wolken...
mensen snakkend naar verlichting...

Advent 2016...
in de aanloop naar Kerstmis...
de warmste week...
acties als lichtpuntjes...
vol warmte...
hoopgevend...

Advent 2016...
nooit gedacht dat we deze voltallig zouden beleven...
maar altijd gehoopt...

Advent...
Verwachten...
Stilstaan...
Hoopvol uitkijken... naar de komst van het Licht in de duisternis...
Eeuwenoud...
Brandend actueel...

Moge niet het duister 't laatste woord hebben, maar het licht!

Afbeeldingsresultaat voor licht in de duisternis

woensdag 16 november 2016

Heimwee en weemoed

2010...
Het lijkt zo ver in het verleden...
2017 komt reeds regelmatig even piepen bij het inplannen van bepaalde activiteiten op onze kalender...
Er is zoveel gebeurd sedert dat bewuste jaar...
Het waren jaren doorspekt van angst, frustratie, moedeloosheid, pijn, afzien, twijfel, wanhoop, verdriet, afscheid nemen, hopen, wachten, revalideren, winst boeken en verlies incasseren, verrijkende ontmoetingen, eenzaamheid, bemoediging, dankbaarheid, aanpassen, verandering, uitdagingen,...

En toch... het lijkt alsof het gisteren was...
Kan dat, dat je het gevoel hebt op 6 jaar tijd wel 15 jaar ouder te zijn geworden en tegelijk het gevoel hebben dat het leven precies zo snel gegaan is...
Kan je het gevoel hebben dat je precies niet ten volle bewust geleefd hebt, terwijl je zoveel ingrijpende dingen hebben meegemaakt?

Het voelt raar...
Zo dubbel...
Onwezenlijk soms...
Naar het beste van je vermogen probeer je het leven dat je leeft verder te leven, blijven stil staan is immers geen optie, je moet vooruit, maar dat leven dat je ooit leefde is niet meer, alles is veranderd, niets is meer hetzelfde, bij momenten voelt het bijna als acteren...
Niet in de zin van 'nep', neen, je wil die rol die je altijd al vervulde zowel thuis als elders maar wat graag oprecht goed vervullen en tot op zekere hoogte slaag je daar ook in, maar vanbinnen weet je, voel je dat je blijvend veranderd bent, getekend door de weg die je noodgedwongen samen af te leggen hebt...
Niets is meer wat het was...

Het gevoel van geleefd te worden en niet meer ten volle kunnen leven besluipt je bij het mijmeren over wat was en is...
De grote hoeveelheid dagelijkse medicatie, de nog steeds noodzakelijke ingrepen en therapieën, de regelmatige doktersbezoeken en onderzoeken, de orthopedische hulpmiddelen en dergelijke meer, het is er om het leven haalbaar te maken, meer mogelijk te maken en toch... ze voelen meer en meer als een enorme belasting... Het steeds afscheid moeten nemen op weg naar het internaat voelt zo oneerlijk... De angst voor een naderende MRI wordt er met de tijd niet kleiner op en voelt als een deelname aan een kansspel waarin de enige te verhopen winst 'stabiliteit' is...

Een mens wordt daar, eerlijk gezegd, heel moe van...
Iedereen weet dat kanker een strijd is...Men zegt dat ook wanneer iemand genezen is dat die persoon kanker overwonnen heeft. Kinderen met kanker worden vaak kleine vechters genoemd of 'leeuwen'.

Momenteel voelt het voor ons aan alsof het een uitputtingsstrijd is... zo eentje waarbij in het heetst van de strijd de ene partij zich belaagd door de aanvaller noodgedwongen moest terugtrekken op een berg, zich omringd wetende door allerlei ravijnen, zich goed bewust van het gevaar dat op de loer ligt; strijdvaardig, hongerend naar vrijheid, maar tegelijk waakzaam en zich ervan bewust dat de strijd zo gestreden kan zijn; een strijd waarbij de vijand  schijnbaar de strijd heeft gestaakt, niet meer overduidelijk zichtbaar aanwezig is, doch diep verborgen zich koest houdt tot...

Geen nood, met onze vechter gaat het relatief goed, ze toont best trots aan wie het zien wil de mogelijkheden die ze door veel en hard werken wist te herwinnen en probeert te behouden en kan enorm genieten van haar nieuwe blauwe wielen,..., maar ze kampt wel met enorme vermoeidheid ten gevolge van alle behandelingen, therapieën en haar beperkingen en het is vooral mentaal dat ze het moeilijk heeft, het verwerkingsproces van wat gebeurde, komt nu pas op gang en tegelijk groeit ook met de tijd het besef en de daar bijhorende angst dat het nog steeds mis kan lopen...

Als gezin is dit niet niks om permanent te te dragen, het heeft een impact op ons allemaal...
Niet enkel als ouders, maar ook als individu, zijn zo'n jaren moeilijk te verwerken, weg te steken, ze vreten ongenadig aan je energie, je conditie, je kracht,...
Het leert je enkel heel veel bewondering te hebben voor die mensen die dat al veel meer jaren moeten doen en zeker voor hen die het in moeilijkere omstandigheden te dragen hebben...
Al wil ieder mens zulk een levensles best wel op een andere wijze - niet zo aan den lijve - leren...

Ach... met de herfstkleuren die de tuinen en wegen kleuren, Sinterklaas en Santa Claus met de nakende feestdagen in de uitstalramen een gevecht leveren om ter eerst en het avondrood dat geregeld de hemel kleurt, wordt een mens misschien net dat tikkeltje melancholischer en dringt net dat beetje meer nostalgie zich aan je op...

Heimwee...
Heimwee naar de tijd dat alle dromen die we droomden voor mekaar nog mogelijk leken en we ons niet voldoende bewust  waren van de dosis zorgeloosheid dat we toen mochten genieten ondanks de normale dagelijkse beslommeringen...
Heimwee zelfs bij momenten naar de tijd van eigen kinderlijk geluk...de tijd waarin heel zachtjes in je oor gefluisterd werd:

"Kijk eens hoe mooi, die lucht...Dat is de Sint die net begonnen is met het bakken van zijn speculaas" 










Mooie citaten


"Sommige dingen zie je met je ogen, andere zie je met je hart !"


"God does not take away the darkness, but He guides us through it!"


"Today is a gift, that's why it is called the present."


" Wat ons staande houdt in dit leven is het gevoel aan anderen te behoren."

Couperus