Al snel werden we er echter mee geconfronteerd dat het netjes volgen van die schema’s maar voor een klein groepje is weggelegd. Het merendeel van de patiëntjes wijken geregeld af van hun schema’s. Allerlei dingen kunnen de planningen doorkruisen. Dat hebben wij van bij het begin gemerkt. Allerlei complicaties maakten dat we na verloop van tijd zelfs geen schema meer in handen kregen :-) Niet om mee te lachen eigenlijk, maar op de duur werd het echt wel hallucinant wat een mens, een gezin allemaal kan overkomen . . .
Intussen zijn we anderhalf jaar verder en als we terugblikken op de weg die we samen met Marieke hebben afgelegd die voorbije maanden lijkt het wel op een processie van Echternach van weleer. Voor elke drie stappen voorwaarts, telkens twee stappen achteruit :-(
Dat werd nog maar eens bevestigd tijdens de nieuwe bespreking van de beelden van de laatste MRI nu vrijdag. De ontevredenheid van de arts over de situatie van het tumorweefsel in Marieke haar hoofd bleek volgens de radiotherapeut niet ongegrond te zijn. Vermoedelijk is er terug een zekere toename op te merken van het weefsel aldaar :-(
Maar, meer duidelijkheid krijgen we pas over twee maanden. Dan wordt een nieuwe MRI gedaan.
Maar, meer duidelijkheid krijgen we pas over twee maanden. Dan wordt een nieuwe MRI gedaan.
Het is soms moeilijk voor een mens om sombere gedachten uit het hoofd te bannen, wanneer tegenslagen zich opstapelen en om niet enkel de stappen terug te zien. Ook wij betrappen ons daar geregeld op, de ene moment al wat meer dan de andere.
Toch moeten we . . . en kunnen we niet anders . . . dan vooruit . . . vanuit het soms wat aarzelende, voorzichtige geloof dat telkens dat ene stapje voorwaarts werkelijk de moeite is om ervoor te blijven gaan, al valt de weg vooruit ons allen zwaar.
Terwijl je de vertwijfeling tracht te onderdrukken, hoop, bid en smeek je als ouder op zulke momenten met elke vezel in je lijf dat het tij toch een keer zal keren . . .
Terwijl je de vertwijfeling tracht te onderdrukken, hoop, bid en smeek je als ouder op zulke momenten met elke vezel in je lijf dat het tij toch een keer zal keren . . .
Gelukkig dat Jesse en Marieke van dit alles niet op de hoogte zijn en het voorbije weekend toch weer konden genieten van het samen dingen ondernemen en het bekijken van de Muppets samen met andere lotgenootjes.
Daar trekken we ons dan aan op, aan hun momenten van plezier en genieten en . . . genieten we met hen mee.
De processie van Echternach... een beladen titel. Jullie legden al een loodzwaar parcours af. Zoveel steile klimmen zonder veel houvast. Met een rugzak die steeds zwaarder gaat doorwegen. Heel vaak met het hoofd in de mist, niet goed meer ziend waarheen en waarom en hoe. En toch zorgen jullie ook al heel vaak voor een rustmoment... jullie zoeken een tent die wat verstrooiing biedt. En dan is er even plezier en durf je even genieten... Maar dan staat de volgende etappe weer voor de deur en moet die rugzak weer meegesleurd worden. Nog steeds niet echt lichter geworden, nee, opnieuw verzwaard met vraagtekens en niet goed weten hoe of wat. In die vertwijfeling zou je niets liever willen dat dat er een gids is, een goeie routebeschrijving, een planning, een tijdschema,... Zo'n gps is er blijkbaar niet voor Marieke en jullie. Het is als tasten in het duister, maar je toch bewust blijven van elke kleine glimp licht die je kan opvangen. We wensen dat jullie ogen daar voor geopend blijven! We wensen dat jullie hart open blijft voor de hoop. En we bidden en hopen met jullie dat het tij mag keren. Dat de één of andere prof een licht ziet en Marieke vooruit kan helpen. We hopen dat Marieke zelf ook kracht mag blijven vinden om door te gaan.
BeantwoordenVerwijderenknuffels
Luc, Hilde, Wout en Sarah