mistige dagen

Eigen aan de tijd van het jaar hullen de ochtenden en avonden zich de voorbije dagen in een zachte mantel van mist. Het heeft iets speciaal, rijden door mistige straten.
Je ziet niet wat voor je ligt en ook de reeds afgelegde weg onttrekt zich snel aan het zicht.
Het heeft veel weg van hoe ons leven er nu uit ziet: niet weten waaraan je je nog te verwachten hebt en de tijd van toen alles nog goed was lijkt stilaan een ver ver verleden . . .

Het gevoel van weinig perspectief, weinig houvast, . . .  we hebben het al enige tijd en het is lotgenoten vast en zeker niet vreemd. Vaak horen we onszelf tegen derden zeggen dat we vandaag leven, niet verder kijken dan morgen of overmorgen, dat we blij zijn als we ongeveer weten wat de week brengt en volgende week, laat staan volgende maand al veel te ver weg is om reeds over na te denken, laat staan er iets voor te plannen. Niet dat we niet zouden willen, maar . . .

"We hebben geen glazen bol . . . "
Deze uitspraak weerklonk de voorbije twee jaar bijna als een mantra en zorgde al voor veel frustratie en lokt tegenwoordig bijkomend een bijna hysterisch lachje uit.  Het lijkt na twee jaar wel of hier ergens ooit een speciale workshop bestaan heeft hierover voor artsen en zorgverleners ;-)
Mochten we immers betaald zijn iedere keer iemand dit tegen ons zei . . .  ;-)

Het was dan ook een aangename verassing en afwisseling tijdens een vorig doktersgesprek in Pulderbos te horen dat men voor als einddatum voor de revalidatie van Marieke ginder de paasvakantie in gedachten had. Hoewel het behoorlijk dubbel is - het is nu immers naar ons als ouders definitief gesteld dat Marieke niet meer zelfstandig zal kunnen staan en stappen, rolstoelgebonden is en bovendien de volledige strekking van rug en knieën niet meer binnen de mogelijkheden ligt - zijn we bijzonder blij dat we eindelijk na twee jaar vechten eens een datum hebben waar we naar toe kunnen werken.

Werken . . . want Marieke heeft nog een hele weg af te leggen op het vlak van zo zelfstandig mogelijk te kunnen functioneren en ook wij hebben nog heel veel voorbereidingen te treffen voor het 'definitief' terug naar huis keren van Marieke. Een traplift dient geplaatst te worden, de toiletten en badkamer dienen aangepast, een nieuwe, eigen rolstoel op maat, eventueel een andere wagen met aangepaste zetel, therapieën regelen, afspraken met de school, het werk, . . .

We kiezen ervoor om Marieke en Jesse voorlopig niet te vertellen van de mindere vooruitzichten wat Marieke haar fysiek en zelfstandig functioneren betreft.
We hebben angst haar te ontmoedigen en weten voorlopig nog niet hoe het juist te verwoorden. Ze droomt immers nog zo levendig van zoveel dingen die ze wil doen eens ze weer kan staan en stappen  . . . :-(

Ondanks het feit dat we ons nu stilaan moeten voorbereiden op de thuiskomst van onze schat en alles wat dat met zich mee zal brengen, denken we niet verder dan nu vrijdag, de dag van de grote MRI.
Wat daar het resultaat van zal zijn, hult zich in ons hoofd voorlopig nog in een dikke laag ondoordringbare mist.
We kunnen maar hopen dat er snel wat klaarheid komt, al kijken we met knikkende benen uit naar de resultaten.