Vijf maanden . . .
Vijf maanden slechts weer 'echt' samen zijn . . .
Die vijf maanden waren verre van makkelijk, maar toch . . . na meer dan twee jaar ziekenhuis en revalidatiecentrum was het verlangen immens om terug als een 'normaal' gezin onder één en hetzelfde dak te vertoeven en dat voor meer dan slechts een weekend.
De confrontatie met het feit dat dit alles slechts van korte duur zou zijn, was bijzonder moeilijk om dragen. Het blijkt ons niet gegund te zijn om ondanks alles een zo normaal mogelijk leven proberen te leiden :-( Gelukkig was de zon overvloedig aan het schijnen de voorbije vakantiemaanden.
Gezinnen die, zoals wij, moeten leven met een ziekte als kanker, doen enorm veel inspanningen om elk goed moment ten volle te genieten en tot als het ware een 'feest' te maken. De voorbije maanden lieten we dan ook geen kansen onbenut. Gelukkig bestaan er organisaties als Villa Rozerood, Villa Pardoes of de Cliniclowns die proberen gezinnen met ernstig zieke kinderen een steun in de rug te zijn !
Een fysieke handicap maakt het echter niet eenvoudig, vooral als je moet leven met de herinnering aan hoe het ooit anders was. De 'normale' dingen die je in vroegere tijden - soms zelfs spontaan - op zonnige dagen zou ondernomen hebben met je gezin, zijn nu zo goed als niet meer aan de orde :-(
Het is voor heel het gezin zwaar om daar dagdagelijks mee om te gaan.
Hoe je als mens telkens aanpassen ?
Hoe telkens ontgoochelingen of teleurstellingen weg blijven steken ?
Hoe telkens gesmede plannen moeten opbergen ?
Hoe niet verbitterd raken door het gebrek aan empathie of begrip ?
Hoe de aanblik van 'doorsnee' gezinnen kunnen verdragen op momenten dat het bijzonder moeilijk gaat ?
Hoe juist omgaan met niet slecht bedoelde uitdrukkingen als 'Had ik maar normale kinderen !' vanwege anderen die gelukkig genoeg gezonde kinderen hebben ?
Hoe omgaan met de starende blikken van anderen ?
Hoe omgaan met het druk doen van anderen over futiliteiten ?
Hoe aanvaarden dat nooit nog wordt wat was ?
Gelukkig doen de kinderen het, ondanks de niet normale situatie, op dit moment wonderbaarlijk goed . Waar Jesse met veel goede wil zich probeert aan te passen aan het vierde leerjaar, probeert Marieke zo goed mogelijk de weer nieuwe omgeving en de weer nieuwe mensen te aanvaarden.
Ze doen het beide zo dapper, dat we enkel trots kunnen zijn op hen, normaal of niet ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooie citaten
"Sommige dingen zie je met je ogen, andere zie je met je hart !"
"God does not take away the darkness, but He guides us through it!"
"Today is a gift, that's why it is called the present."
" Wat ons staande houdt in dit leven is het gevoel aan anderen te behoren."
Couperus
Ben zo blij te horen dat het goed gaat met jullie en de kids, ookal blijft het moeilijk... en wat je zegt over de anderen, helemaal waar, aan de lijve ondervonden hé;-), maar toch soms heb je iemand nodig zo oprecht die voor je bidt en voor je vecht, en als die persoon dan samen met jou lacht en met je grient, dan kan je zeggen: ik heb een vriend... zoals jullie voor ons zijn, en omgekeerd ;-) xxx
BeantwoordenVerwijderenTelkens ik Marieke op school zie voorbij komen, is ze goed gezind en ligt er een lach op haar gezicht. Ze is een echte prachtmeid. Annelies vraagt regelmatig hoe het met Jesse is, haar soulmate in het uithalen van kattekwaad tijdens die 5 dagen, meer dan anderhalf jaar geleden. Ze is die leuke kapoen niet vergeten.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat er voor jullie nu een stabiele tijd aanbreekt. En maak je gerust maar af en toe druk om het druk doen van anderen over in jouw ogen futiele dingen. Ook wij doen dit en vaak lucht het op als je dan weer eens je hart kunt luchten bij mensen die je wel begrijpen.
Lieve groetjes van Ilse, Peter, Elselien, Annelies en co