Hier zitten we dan...nog steeds...

De MRI verliep met de nodige spanning, zowel voor Marieke die alles weer moest ondergaan, als voor de mama die heel het proces van voor Kerstmis herbeleefde (dezelfde wachtruimte, dezelfde stoel om op te wachten, dezelfde onderzoeksruimte, hetzelfde onderzoek,...), alsook voor de papa die enkel aan de telefoon kon wachten op een bericht daar hij voor Jesse moest zorgen en toch al laat thuis was van zijn werk.

Na twee uur - verplaatsing en onderzoek - waren we rond iets na zeven 's avonds terug op de kamer.  Die avond kregen we geen verdere uitleg!  Wel een afspraak voor ons beide als ouders om morgen, vandaag dus, tegen de avond bij de professor te komen voor verdere uitleg.  Zo gingen we met veel vraagtekens de nacht tegemoet...

Na een redelijjke nacht, geholpen door de nodige medicijnen en gesterkt door een nodige bloedtransfusie  - hetgeen ze hier een 'biefstukske' noemen  - waren we deze ochtend wakker om half 5 :-(
Pijnmedicatie maakte dat we na een tijdje weer konden inslapen.
De ochtend verliep heel zwaar en pijnlijk.  De spanning rond verplichte activiteiten in de voormiddag maakte het er niet beter op.
Eenmaal gewassen en aangekleed kreeg Marieke in overleg met de artsen een sterkere pijnmedicatie en viel ze in een diepe slaap.  De kine en de les van de ziekenhuisjuf konden niet doorgaan...
Jammer...
Kine is broodnodig om haar spieren terug te stimuleren, op te bouwen,..., om terug vlot te kunnen stappen...
De les is noodzakelijk om hopelijk later terug bij de klas te kunnen aansluiten...
De medicatie om alles draaglijk te houden...

Zo moet een koorddanser zich voelen wanneer hij zonder enige beveiliging balanceert hoog boven de begane grond, voortdurend zoekend naar het juiste evenwicht...hopende niet ten val te komen...maar met de blik hoopvol gericht op het andere einde van het touw met als enige doel die stevige houvast aan de overkant te bereiken !