Normaal

Terwijl op scholen het eerste trimester stilletjes aan ten einde komt, naderen ook weer de feestdagen . . .
In het verleden betekende dit voor ons een periode om naar uit te kijken, een periode waarin de normale gang van zaken helemaal doorbroken wordt op een aangename manier.

Sedert vorig jaar is hier echter heel wat verandering in gekomen, nu zelfs nog meer dan toen.

Waar we vorig jaar nog helemaal verdoofd en verslagen waren door het nieuws over de kanker en met een doodziek kind enkele dagen naar huis mochten omdat het Kerstmis was, zitten we nu in de aanloop naar Kerst meer in een fase van oververmoeid en bezorgd toekijken hoe Marieke haar radiotherapie moet doorstaan, terwijl ze te kampen krijgt met pijn in haar hoofd, rug, benen en voeten, misselijkheid en moeilijkheden met haar blaas, huid en benen.

De kerst- en eindejaarsperiode zal opnieuw voor ons geen normale vakantieperiode zijn, zoveel is zeker ! De radiotherapie stopt niet tijdens vakanties, kanker jammer genoeg ook niet !  Ook voor Jesse is dit bijzonder zwaar, want net zoals alle kinderen heeft hij dringend nood aan vakantie, aan wat rust en gezelligheid, aan even geen stress, . . . Dat is niet meer dan normaal ! Maar ja . . . met een ernstig zieke zus en een mama en/of papa bijna voortdurend in het ziekenhuis zal de kerstvakantie echter verre van normaal zijn !

Weer 'normaal' zijn en 'normaal' functioneren als gezin is, naast het verlangen naar beterschap, het verlangen dat we delen met alle gezinnen op kinderonco, van alle mensen met een zwaar ziek kind. Het is een diepgeworteld verlangen, ook in ons !

We beseffen dat op heel veel plaatsen in de wereld mensen hetzelfde verlangen, elk vanuit hun eigen moeilijke situatie, en we realiseren ons dat we in vergelijking met velen van die mensen we nog in een redelijke situatie vertoeven. We hebben een dak boven ons hoofd, we hebben eten en drinken, we hebben het niet koud, we hebben goede medische verzorging, . . . maar toch, het neemt niet weg dat men ook de andere kant ziet of hoort: mensen die op wintervakantie gaan, mensen die kerstshoppen en kerstmarkten bezoeken, mensen die kerstmenu's uitdokteren, mensen die zonder al te grote problemen kunnen aanschuiven aan de kerst- of nieuwjaarstafel van hun familie, . . .

Neen, het geeft geen gevoel van jaloezie ! Het is een ieder van harte gegund !
Het is eerder zeer confronterend als je de muziektherapeute vrolijke kerstliederen hoort zingen met en voor je doodzieke kind, het doet pijn als je je kinderen die onbezorgde leuke kindertijd niet kan geven, het maakt verdrietig wanneer je je gezonde kind enthousiast ziet huppelen en springen tijdens het versieren van de kerstboom terwijl je andere kind wegens te zwak en teveel pijn het bed moet houden, . . .  Het weegt, niet omdat anderen dat wel kunnen en hebben, maar veeleer omdat het rijmt met wat 'normaal' zou moeten of kunnen zijn.

We zullen moeten afwachten of Marieke in staat zal zijn om het weekend van Kerstmis naar huis te gaan, al was het maar voor even. Tegen dan heeft ze er immers weer vijf dagen bestraling op zitten.
Het zal in ieder geval niet evident zijn. Toch zijn we hoopvol . . .
Waar ze vorig weekend maar amper drie uurtjes naar huis was geraakt, zijn we er dit weekend toch in geslaagd om van zaterdagmiddag tot zondagavond thuis te zijn met z'n viertjes :-)

Ongelooflijk ! Ondanks alle pijn en ongemakken, ondanks de vermoeidheid, ondanks de soms moeilijke verzorging, . . . even terug een weekend thuis.
Even weer als een 'normaal' gezin samen thuis.
Confronterend en toch . . . deugddoend tegelijk !

Confronterend wanneer je kind in pijn haar peter troost, wanneer die het moeilijk heeft met de pijn die zijn petekind moet doorstaan, . . .
Tegelijk zo deugddoend, dat Jesse zelfs het verjaardagsfeestje van vriend Tom aan zich voorbij liet gaan.  Op het eerste zicht 'niet normaal', maar voor hem de normaalste zaak van de wereld, want hij stelde dat hij 'gewoon thuis wilde zijn' ! We begrepen meteen wat hij bedoelde ! Het arme schaapje had de nacht van zaterdag op zondag opnieuw op de grond geslapen in de living naast het ziekenbed van zijn zus. Hij was zo blij dat we weer thuis waren ! Voor hem was het dan ook een grote teleurstelling dat ook dit weekend, zoals elk doorsnee weekend, slechts twee dagen telde :-)

Gewoon samen zijn . . . het is zo simpel en het kan zo'n deugd doen !
Dat is onze grootste wens voor Kerstmis: gewoon samen zijn !
Dat zou fantastisch zijn !
We wensen het ook u van ganser harte toe!