Vast

Kunnen zwemmen, wandelen, spelen, lopen, rennen, klimmen, springen, hinkelen, fietsen, sporten . . . het leek allemaal zo vanzelfsprekend maar is dat al enige tijd niet meer.
Wij zitten vast . . .
Het gevoel vast te zitten . . . Een gevoel dat moeilijk te omschrijven valt . . .
Voortdurend hebben we de verzuchting weg te kunnen, los te komen . . . van de realiteit waar we nu deel van uit maken.
Vast . . . misschien nu meer dan ooit . . .
Gedurende het vechten voor het leven van je kind, gedurende al de spannende en zorgwekkende dagen en nachten in het ziekenhuis, gedurende alle ingrepen en behandelingen, hadden we nooit zo fel dat gevoel als nu . . .

Is het omdat alle behandelingen voorlopig stopgezet zijn ?
Is het omdat meer en meer duidelijk wordt dat het leven zoals het was niet meer is ?
Of is het omwille van de angst die ons bekruipt nu het even ‘windstil’ lijkt om wat ons nog te wachten staat ?
Is het doordat eind september en dus ook de volgende MRI zo ver nog van ons verwijderd is en we niet weten wat de kanker intussen verder aanricht daarbinnen in haar lijfje ?
Of is het dat allemaal en zoveel meer ? Dingen misschien waar we ons nog niet helemaal bewust van zijn of willen zijn ?

Intussen vechten we samen moeizaam verder tegen de moeilijkheden op onze weg.  In de hoop dat het iets ten goede zou kunnen veranderen kreeg ze vorige dinsdag nog eens onder narcose een lichte botoxbehandeling ter hoogte van haar heupen.
Deze zitten immers nog steeds vast.  Ze kampt nog steeds met contracturen. Haar beentjes kan ze nog steeds niet helemaal strekken, hetgeen een belangrijke voorwaarde is voor een verdere revalidatie met het oog op terug kunnen rechtstaan al dan niet met een hulpmiddel.

Tegelijk werden ook eindelijk Marieke haar teennagels onder handen genomen die al sedert juni 2011 voortdurend vreselijk ontsteken.  Van de twee dikke tenen werden de teennagels versmald.  Na een hele dag Pellenberg en een heleboel pijnmedicatie mochten we ’s avonds het ziekenhuis verlaten om de dag nadien weer richting Pulderbos te vertrekken :-(
Het weekend bracht wat leukere dingen: nog wat shoppen dat ze nog te goed had van haar Make a Wish, een BBQ bezoekje aan een collega van mama die 40 werd en vaderdag :-)
Het werd ondanks dat vervelende, knagende gevoel toch nog een aangenaam weekend.
Jammer dat zo’n weekend telkens zo snel voorbij is.
De tijd samen met ons viertjes is te kort en voelt steeds korter aan :-(
Is dat ook de oorzaak van ons gevoel vast te zitten ?
Gelukkig houdt Marieke zich redelijk sterk en loopt het met Jesse meer goed dan slecht de laatste tijd.  We proberen ons daaraan vast te houden ;-)