Broosheid en veerkracht

De eerste week in Pulderbos behoort ondertussen reeds tot het verleden.
Het zijn vijf zware dagen geweest, fysiek en emotioneel, zowel voor Marieke alsook voor ons. Hoe een fundamentele verandering in een mensenleven ervaren wordt, is moeilijk correct in te schatten na één dag, zelfs na enkele dagen is dit niet eenvoudig. De eerste dagen van een nieuwe fase in het leven zijn doorgaans belastend voor een mens, voor de ene al meer dan voor de andere. Als we echter toch een balans moeten opmaken van de eerste week Pulderbos, dan is deze eerder positief!

Marieke heeft het de eerste twee dagen bijzonder moeilijk gehad, maar daarna gaf ze blijk van een bijzondere veerkracht! Natuurlijk is en blijft ze een kwetsbaar persoontje en haar ziekte is en blijft een vreselijke vijand die we te bestrijden hebben, maar we waren verbaasd, zelfs aangenaam verrast hoe dapper ze met de nieuwe situatie omgaat. Dit betekent niet meteen rozengeur en maneschijn, het blijft voor haar zwaar om daar te moeten verblijven en ons zo weinig te zien in vergelijking met daarvoor.  Vooral de momenten van afscheid nemen alsook de avonden en het begin van de nacht zijn bijzonder moeilijk. Toch zien we naast een emotioneel Marieke ook een Marieke die bij momenten voor zichzelf durft opkomen , die kan genieten van leuke dingen, die enthousiast haar relaas doet over de kine in Pulderbos en fier is over haar kleine vorderingen. Kleine vorderingen die tegelijk gigantisch zijn.
Nooit hadden we durven denken dat ze op die eerste paar dagen al wat vooruitgang zou boeken !

We zijn onder de indruk van hoe ze het weet te beredderen.  In Pulderbos zijn ze ook onder de indruk. Ook zij hadden dit nu nog niet verwacht. Ze geven voorlopig reeds aan dat op het vlak van het terug opbouwen van de spiermassa in haar beentjes nog wel heel wat werk aan de winkel is en dat haar gewrichten nog een pijnlijk revalidatieproces tegemoet gaan en dat dat een nog langere tijd zal vragen. Wat betreft de ergo gaan ze intensief oefenen op het zichzelf kunnen aankleden en het zelfstandig kunnen wassen van de onderste ledematen. Wat de logo betreft is het nog even afwachten wat uit de testing zal blijken. Eten is en blijft een moeilijk punt, ook hier in Pulderbos.  Hier moeten we nog zoeken naar oplossingen. Ook het hele toiletgebeuren blijft om aandacht vragen. Zondag heeft ze ook doorheen de dag regelmatig last gehad van ernstige hoofdpijn en pijn ter hoogte van het pompje in haar hoofd.  Ook dit zou men deze week verder opvolgen.

Het moet gezegd, de begeleiding in Pulderbos is goed. De mensen doen hun best te zoeken naar de nodige oplossingen en de communicatie verloopt vlotjes.  Marieke is, voor zover wij het nu kunnen inschatten, in goede handen. We hopen dat de weg zich zo verder zet.

Terwijl we bij Marieke getuigen waren van de veerkracht van een kind, ervaarden we de voorbije dagen ook opnieuw de broosheid van het leven.  Na het bericht over het overlijden van Jens, kregen we vrijdag op weg naar Pulderbos een verontrustend telefoontje. De oma van Marieke had door een val een hersenbloeding opgelopen en was met de ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Daar verblijft ze op intensieve zorgen.  Zo moest er vrijdagavond na de heen- en terugreis naar en van Pulderbos ook nog eens gereden worden richting het ziekenhuis van Heusden. Het voorbije weekend bestond voornamelijk uit een bang afwachten of een operatie voor het plaatsen van een drain nodig was al dan niet. Tot dusver is het volgens de neurochirurgen niet opportuun zulk een ingreep toe te passen en wil men het letsel de kans geven vanuit zichzelf, gepaard met voldoende rust te herstellen.

Hoe je in een week dus zowel de veerkracht en de broosheid van het leven zo in de ogen kan kijken . . . Zo hard als het leven kan zijn, zo verwonderlijk kan het ook zijn . . . Het zien van de nodige veerkracht voedt ons vertrouwen en geeft ons hoop in onze confrontatie met de broosheid des levens.