Vakantie . . .

1 juli 2011
De eerste vakantiedag !
Een dag waar velen naar uitkeken onze Jesse incluis.
Het is de langverwachte dag waarmee voor velen een periode aanbreekt in het jaar getekend door een geheel ander ritme. De schoolse beslommeringen vallen weg, andere activiteiten komen in de plaats.  Het is de periode waarin we net wat meer zon verwachten om heerlijk van te kunnen genieten.
Ook wij keken samen met Marieke uit naar 1 juli. Dit jaar echter vanuit een heel ander perspectief.

1 juli zou de laatste dag van haar kinceroncokamp zijn in Deinze. Marieke heeft, afgaande op de foto’s goede en leuke momenten gehad op kamp. Heimwee heeft haar wel vaak parten gespeeld. Dat weten we niet enkel van haarzelf, maar ook vanuit de verpleging en monitoren die meegingen. Ze geeft aan veel verdriet te hebben gehad daardoor. Ook het eten viel haar, zeker de laatste dagen, wat moeilijker. Niet vreemd, aangezien ze bijna de hele kampweek chemopillen moest innemen, na nog maar net maandag verlost te zijn geraakt van de antibioticakuur die ze volgde. De laatste dag kreeg ze ook nog eens last van wat buikloop :-(  Dit zette zich thuis zo verder. Gelukkig komen er af en toe ook fijne momenten op kamp bovendrijven en dan zie je haar nog nagenieten. We zien ook dat ze ginder geregeld post of een mailtje mocht ontvangen.  Dat heeft haar zeker deugd gedaan. Bedankt hiervoor ! We zijn ook zeer dankbaar dat er verpleegkundigen, artsen, monitoren, psychologen, cliniclowns, vrijwilligers,… zijn die met veel zoveel zorg en liefde al die zieke kinderen een onvergetelijke kampweek wilden bezorgen met allemaal leuke activiteiten en zelfs hoogbezoek van Prinses Mathilde en weerman Frank Deboosere.

1 juli hebben we veel tijd doorgebracht in en rond GHB. De kinderen zouden tussen twee en drie arriveren, maar hun vertrek in Deinze had veel vertraging gekend en bovendien hadden ze op de terugweg een ongeval. Een camionette was tegen de bus aangereden of was voor de bus ingeschoten en had deze zo geraakt ? Er bestonden natuurlijk meteen verschillende versies, hoe kan het ook anders :-)

Gelukkig hadden ze het er goed vanaf gebracht en waren er voldoende begeleiders aan boord van de bus om de kinderen te kalmeren.
Tegen de vroege vooravond arriveerden we echter daardoor pas op dagzaal. Daar moest Marieke haar chemo krijgen via haar port a cath. We waren niet alleen, nog heel wat andere kindjes van de bus moesten ook nog hun chemo krijgen. Dat gaf de nodige drukte.
Rond zeven uur reden we uiteindelijk van de parking af. Het was een lange, vermoeiende en emotionele dag.

Nog nooit hebben we zo’n raar gevoel gehad bij het begin van een grote vakantie, integendeel! Vakantie was altijd iets om naar uit te kijken . . .

Nu is het anders. We zien en horen mensen rondom ons met een zeker enthousiasme hun vakantieplannen uit de doeken doen. Op zich niet vreemd . . . We wensen ook met veel plezier en van ganser harte iedereen die er kan en mag van genieten een fantastische zomervakantie toe ! Het is immers zeker niet zo dat we niet tegen verhalen over of van op vakantie kunnen. Integendeel !

Het rare is gewoon dat Marieke haar vakantie gewoon al voorbij is. Dat ene weekje kamp was het dan ook weer meteen voor de eerstkomende tijd. Maandag staat haar vertrek naar het revalidatiecentrum immers gepland ! Marieke vertrekt die dag richting Pulderbos, een heel eind van hier. Zij zal dit keer niet kunnen genieten van twee maanden vakantie, maar na de vele maanden GHB – we zijn al in ziekenhuizen vanaf de herfstvakantie en vanaf eind januari continu, op enkele weekends na – zal zij moeten gaan wennen aan het revalidatiecentrum, waar zij geruime tijd zal verblijven tijdens de weekdagen en intensief zal gaan werken aan haar revalidatie. Men sluit een periode van een jaar zelfs niet uit. De zinvolheid van haar verblijf ginder zal wel geregeld geëvalueerd worden, maar de twee vakantiemaanden zullen alvast een soort proefperiode zijn. Het zal dus een heel andere zomervakantie worden, heel anders . . . ook voor ons, ook voor Jesse, niet enkel voor haar . . .

We hopen dat we wel in augustus enkele dagen terug naar Villa Rozerood kunnen gaan met haar en voor, alsook samen met Jesse zullen we ook wel wat activiteiten moeten plannen, maar het zal zo anders zijn ! Zo anders . . .

Dat zijn echter zorgen voor later . . .
Nu is het eerst eens bang afwachten hoe maandag 4 juli zal verlopen.
Het besef dat die dag nu wel heel dichtbij komt en wetende dat Marieke hier allesbehalve positief over denkt, werkt beklemmend. Het geeft een vreemde verkramping in de maag, een verstikkend gevoel in de keel . . .

Gelukkig zijn we intussen wel nog eens zelf in het revalidatiecentrum kunnen gaan kijken en hebben we ook wat mensen kunnen spreken. Zo maakten we kennis met iemand van de leefgroepbegeleiding en konden we ook onze bedenkingen, bezorgdheden en vragen doornemen met de behandelende neurologe en begeleidende psychologe van Marieke. Het was een fijne ontmoeting met fijne, empathische mensen die echt wel begrip toonden voor onze bekommernissen en angsten. Hopelijk mag Marieke dit volgende week ook zo ervaren . . .