Niet om te lachen

Dat een mens het lachen ook wel eens vergaat wanneer hij ziek is of met een ernstige ziekte geconfronteerd wordt bij een van zijn naasten, zal niemand verbazen. Ziek zijn is dan ook geen pretje, zeker niet wanneer de dagen van ziekte en ellende zich opstapelen en het allemaal, al is het slechts bij momenten, onoverzichtelijk, eindeloos en uitzichtloos wordt.

Hoewel een gevoel voor humor een heel belangrijke kracht is in tijden van ziekte, kan en mag het bij momenten ook wel eens te moeilijk zijn, teveel . . .

Na een zware week met twee narcoses, een voor het rechtzetten en gipsen van beide voeten en benen en een voor de simulatie voor de radiotherapie, zou deze week een eerder rustige week beloven te worden in aanloop naar de start van die bestralingen. Maandag zouden de gipsen van de benen afneembaar gemaakt worden en vrijdag zou nog eens chemo op het programma staan. Het mocht echter weer niet zo eenvoudig zijn, zo bleek al snel.

Tijdens het weekend begon Marieke immers meer en meer last te krijgen van een te volle blaas en kreeg ze die niet voldoende geledigd.  Dat resulteerde maandag in een zeer gespannen, bijna glanzende bolle buik ! Dat maakte onze reis naar Pellenberg met het ziekenvervoer niet evident.
Het is immers zeer onaangenaam om voortdurend het gevoel te hebben dat je moet plassen, beseffend dat een poging daartoe weinig of geen soelaas geeft. Heel de spanning rond het afneembaar maken van de gipsen aan beide benen maakte het er niet beter op, integendeel.

Na een hele lange namiddag - extra lang, daar voor een been op de koop toe nog een nieuwe gips moest gemaakt worden, alvorens deze afneembaar gemaakt kon worden, kwamen we tegen de vroege avond terug in GHB aan. Gelukkig kon ook de terugreis via het ziekenvervoer !

Eenmaal terug op de gang werd ons het nieuws gegeven dat sondering van de blaas een noodzaak was.  Er was een bacteriële infectie opgetreden ter hoogte van de urinewegen en men vreesde bij verdere en toenemende urineretentie dat op een gegeven moment de nieren zouden aangetast worden.
Vermoedelijk zou de druk van de tumor deze problemen deels veroorzaken en men gaat ervan uit dat zeker in het begin van de radiotherapie de symptomen nog zullen toenemen. Daar waar men bestraald, zal immers initieel vocht ontstaan en dat zal de druk op de zenuwen in de onderrug, die instaan voor de blaas, nog verergeren daar niet enkel heel haar hoofd, maar ook heel haar ruggenmerg bestraald zal worden. Vermoedelijk zal de sondering dus nog een hele tijd nodig zijn, zo vertelt men ons.
Wanneer en of deze weer kan verdwijnen, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Deze ochtend was het dus zover. Na een moeilijk weekend en een lange, vermoeiende maandag, volgde een verschrikkelijke dinsdagochtend.
Men zou met behulp van lachgas Marieke een blaassonde plaatsen.  De ontsteking ter hoogte van haar blaas en urinewegen, alsook haar neurogene pijnen en de moeilijkheid van twee pijnlijke benen en voeten in het plaaster om een ideale lighouding aan te nemen, maakten dat men dit een gepaste oplossing vond.  Het zou haar paniek wegnemen en ze zou het quasi niet beseffen !

Dit bleek echter al snel heel anders te lopen ! Hoewel alles in het werk gesteld werd om haar te kalmeren en het lachgas voldoende opengedraaid werd, beleefde ze zeer bewust deze voor haar zeer pijnlijke aangelegenheid.  Rugpijn van te plat te moeten liggen, pijn aan benen en enkels door de moeilijke houding en vreselijke angst en pijn bij het plaatsen van de sonde maakten dinsdagochtend tot een vreselijke ervaring ! Een ervaring om niet mee te lachen !

Geen rust echter, want de kine zou er enkele minuten later al op de kamer verschijnen. Gelukkig mocht deze kine weliswaar op de kamer doorgaan, maar toch . . .
Pijn bovenop pijn, pijn na pijn, paniek na paniek, . . . Marieke kon er niet mee lachen, integendeel, ze brulde het uit !

Papa werd opgetrommeld om mama, misselijk door heel het gebeuren, af te lossen, daar zij naar haar werk moest. Het is beslist geen lachertje om da die knop om te draaien en deftig te functioneren.
Gelukkig kalmeerde Marieke in de loop van de dag.

Ongelooflijk hoeveel incasseringsvermogen de kinderen hier op de gang hebben ! Ook Marieke verbaast ons telkens weer !  Al die nieuwe stappen, al die nieuwe uitdagingen, al die moeilijke en vaak pijnlijke dingen, . . . het is niet vanzelfsprekend en toch . . . toch doet ze het telkens weer.

Hopelijk zijn er deze week echter niet teveel van die nieuwe uitdagingen ! Hopelijk zijn er daarentegen nog veel momenten die wel een glimlach ontlokken, die wel doen gieren van het lachen of zelfs doen schateren !

Gelukkig kon een bezoekje van broer, ’s avonds na school, toch al een lichte glimlach op Marieke haar gezichtje toveren :-)