Dag oma . . .

 

"Afscheid nemen is misschien,
de moeilijkste opdracht,
die een mens voortdurend,
te verwerken heeft,
zolang hij leeft."

Van vrijdag op zaterdag overleed de overgrootmoeder van Marieke en Jesse na een traag aftakelingsproces van lichaam en geest ten gevolge van een vergevorderd stadium van Alzheimer.
Ze is mogen gaan.

Het leven zit toch gek in mekaar . . .
 
Terwijl een grootouder op hoge leeftijd moet wachten en wachten om te kunnen en mogen gaan, vecht haar achterkleinkind samen met vele lotgenootjes voor iedere dag, iedere week, iedere maand en moeten verschillende families van lotgenootjes veel te vroeg afscheid nemen van hun kleine schatten.
Het verschil van te vroeg moeten of dreigen te gaan en niet mogen of kunnen gaan . . . het is en blijft heel confronterend en frustrerend.

Het is niet eenvoudig om niet opstandig te worden ten opzichte van het verdriet van je eigen moeder die haar moeder verliest. Het is niet eenvoudig om met haar, ondanks alles, moeilijk kunnen loslaten van de eigen moeder om te gaan. De sterfelijkheid van je eigen kind wordt immers meer dan ooit zo concreet tastbaar.

Het waken aan het sterfbed geeft je enerzijds rust en vrede en laat tegelijk een koude rilling over je rug lopen, wanneer je je realiseert dat dit misschien het bed van je kind had kunnen zijn.
De voorbereiding van de viering en de rest van de begrafenis geven een fractie van een seconde een akelige vooruitblik ?

Het voelde goed en vreemd tegelijk om samen met Marieke muziek voor de avondwake te beluisteren en uit te kiezen. Het is telkens verrassend te zien hoe nuchter kinderen soms met de dood kunnen omgaan en uitblinken in de rol van de trooster. 

Het overlijden van lotgenootjes de voorbije jaren liet echter bij Marieke duidelijk sporen na, alsof het verdriet zich stilletjes aan opstapelt ?
Is het beter kinderen af te schermen hiervan ?
Is het goed om in de mate van het mogelijke met de dood zo natuurlijk om te gaan als met het leven ?
In afwachting van de begrafenis gaat bijna alles zijn gewone gangetje. Is dat OK ?

Er zijn dingen in het leven
die je nooit geleerd krijgt
afscheid nemen is zoiets:
je leert het nooit.
Ook al heb je tijd gekregen
om je zogenaamd voor te bereiden,
ook al weet je met je verstand
dat de weg terug is afgesloten,
ook al heb je gelaten te leren
aanvaarden
wat onvermijdelijk komen gaat
dan nog komt het afscheid veel te plots,
te bits, te vroeg, te onverwacht,
en de leegte die blijft
is met geen woorden te beschrijven.

 

 

Dag oma . . . goede reis !