(On)rust ! ?

Rust . . .
Fysieke rust . . .
Mentale rust . . .
Stilte . . . stilte in je hoofd . . .

Het is iets waar een mens doorgaans wel eens naar verlangt en een uitblijvende zomer draagt er zeker niet in positieve zin toe bij . . .
De stress van een naderende MRI en bijhorende bespreking van de resultaten nog veel minder . . .
Ook de drukte van alle dagelijkse beslommeringen die een gezin met een extra zorgbehoevend kind kent, maken het er niet beter op ;-)

Rust . . .
Een mens die de onrust voelt gieren door zijn lijf verlangt naar rust en stelt het zich bij wijlen misschien zelfs idyllisch voor ;-)

Goed nieuws inzake een MRI zou de onrust van de weken voordien moeten doen verdwijnen, maar tegelijk bracht het nieuws van een stabiele tumor eerder nieuwe onrust . . .
Onrust daar nu een nieuw onoverkomelijk probleem zich nestelde in ons hoofd m.b.t. de eerder nabije toekomst . . .

Gek hoe positief nieuws een mens toch een zo bedrukt gevoel kan geven ?
Was het misschien eerder de vermoeidheid van de voorbije weken die ons parten speelde ?
Of was het veeleer het feit dat de vooruitgeschoven problematiek aangaande de verdere schoolloopbaan voor Marieke nu pas ten volle zijn plaats kon innemen in onze hoofden ?
De onrust maakte zich verder van ons meester, zoveel is zeker . . .

Daar het ons in die helse weken voor de MRI duidelijk gemaakt werd dat Marieke haar schoolse loopbaan niet verder zou kunnen gezet worden op de school die onze voorkeur wegdroeg uit sociale, praktische en bovenal emotionele redenen, was het goede nieuws omtrent de tumor de aanzet tot het nemen van een zoveelste nieuwe hindernis.

Waar ouders van een gezond kind reeds worstelen met de juiste keuze van een school en liefst een school hebben dicht bij huis of werk, wordt het ouders van een ernstig ziek kind met een fysieke beperking niet eenvoudig gemaakt :-( 

Eigenlijk verlang je niets liever dan je kind zien opgroeien in een vertrouwde omgeving. Je gunt het om gelukkig te zijn, om thuis te kunnen zijn, om bij vrienden en vriendinnen te kunnen zijn, . . ., om terug de draad te kunnen opnemen, die het noodgedwongen moest loslaten . . .
Kanker, de daarbij horende behandelingen en een (fysieke) beperking die je er al dan niet 'gratis' bij gekregen hebt, doen echter die droom verdwijnen als sneeuw door de zon :-(
Leuk is anders !

Als ouder begint dan een moeilijke zoektocht, een zoektocht waarvan je weet dat deze hartverscheurend gaat zijn. Opnieuw loslaten . . . Opnieuw afscheid nemen . . . Opnieuw incasseren . . . Opnieuw verdriet proberen wegslikken . . . Opnieuw proberen om er het beste van te maken . . .

Een weekje uitblazen aan zee, ter vervanging van de zeeklassen van de klas, zou wat rust moeten brengen. Gelukkig was dat voor Marieke het geval en ook Jesse genoot met volle teugen van het alsnog zonnige pinksterweekend. Jammer genoeg was de zeewind niet krachtig genoeg om ons als ouders even te bevrijden van de sombere gedachten :-(

Hoe kan dat ook anders ?
Welke ouder zou rustig kunnen blijven met de gedachte dat zijn door kanker getroffen kind dat veel pijn en last heeft en bovendien dagelijks aangewezen is op heel wat medicatie vermoedelijk op 85 km afstand op internaat zal moeten gaan, terwijl het eigenlijk amper enkele weken weer thuis is na 2 jaar en half ziekenhuis en revalidatiecentrum ?

Onrust . . . niets anders dan onrust heeft je dan in de greep en verdriet om wat je je kind, je gezin zo zou gunnen en niet waarmaken kan en dit waar het over zo'n cruciale, fundamentele dingen gaat :-(

Ach . . . hopelijk komen we er samen uit en keert de rust ooit weder . . .