zondag 27 oktober 2019

Een gewoon meisje

Afbeeldingsresultaat voor verdriet kunst


"Ik zou zo graag ook terug een gewoon meisje zijn! Als ik andere meisjes zie met hun vriendinnen, dan ben ik echt jaloers. Die kunnen gewone kleren aan, gewone schoenen en iet zo'n dikke 'kloeffers' zoals ik. Die zijn dun en kunnen samen leuke dingen doen. Het maakt me verdrietig dat ik dat niet ben, dat ik niet zo ben,... Kijk naar mij, ik zie er niet uit! Mijn lichaam is gemassacreerd. Ik ben lelijk, dik,... Ik kan mezelf niet meer bekijken in de spiegel. Ik voel me echt verdrietig en bang. Wat als ze me gaan zeggen dat ze me niet kunnen helpen, dat dit het is? Dat ik moet leven zoals het nu is? Iemand van de klas moet intussen geen spalken meer dragen. Ga ik die van mij voor altijd moeten dragen? Ik zie dat niet zitten! Ik ben die echt beu! Ik wil dat niet meer! Ik wil dit alles niet meer! Zo wil ik niet verder! Ik weet dat het nog erger kan, maar kijk, het is nu ook al erg hé! Ik wil dit alles niet meer! Ik wil zo niet meer! Soms zou ik willen dat ik uit mijn lichaam kon stappen, kon reïncarneren in een nieuwe baby en opnieuw kon beginnen. Zou er geen stofzuiger bestaan die ze op mijn lichaam kunnen zetten en dat ze alles wat verkeerd is zo kunnen wegzuigen? Dat bestaat niet, dat weet ik wel, maar ik wil dit leven niet meer. Niet dat ik denk om euthanasie te plegen, maar... Wat als ze zeggen dat ze me niet kunnen helpen? Ik ben bang! Bang dat er nog dingen gaan bijkomen, dat het nog erger wordt! Ik zie dit niet meer zitten! Waarom mag ik geen gewoon meisje zijn? Waarom moest dit mij overkomen? Wat als ze de tumor vroeger ontdekt hadden? Wat als ze me wel direct geloofd hadden? Zou het dan ook zo erg geweest zijn nu? Soms droom ik dat ik dit alles niet heb meegemaakt en dan wordt ik wakker en denk ik:'Oh nee, het was maar een droom! Ik zit toch weer in dit lijf!' Waarom mag ik niet een gewoon meisje zijn?"

Hoe moet je op zulk een gedachtegang van je kind reageren?
Wat zijn hier de juiste woorden? Honderden kan je als ouder bedenken, maar geen één dat de juiste troost biedt, de juiste dosis begrip toont, voldoende respect heeft voor de diepe emoties die uitgedrukt werden, de angst doet verdwijnen als sneeuw voor de zon, de broodnodige moed inspreekt, richting aangeeft, perspectief biedt,...

Hoe...?
Hoe voldoende troost bieden aan je kind voor hetzelfde verdriet dat je als ouder versmacht?
Hoe kan je begrip tonen en tegelijk bemoedigen zonder oneerlijk te zijn?
Hoe kan je perspectief bieden wanneer je je zelf de moed dreigt te verliezen?
Hoe de nodige professionele hulp aanvaarden voor je kind, terwijl het mogelijks veel nieuwe, bijkomende problemen veroorzaakt?
Hoe staande blijven als alles op instorten staat?

Het is verdorie moeilijk!

Het is vaak de stilte laten spreken en in diezelfde stilte verder dragen wat onverdraaglijk is...
Het is zeggen dat je het verdriet en de gedachten begrijpt en toegeven het ook niet goed te weten...
Troosten en tegelijk de eigen tranen laten stromen...
Blijven zoeken naar oplossingen voor dingen die onoplosbaar lijken...
De eigen machteloosheid moeten aanvaarden en tegelijk je niet kunnen en willen neerleggen bij wat is...
Proberen te focussen op het nu wanneer de toekomst te duister is...
Zeggen hoe graag je mekaar ziet ondanks alles...
Onvoorwaardelijk!
Voor altijd!

Lief buitengewoon kind van ons...
Wat houden we van je! Onvoorwaardelijk! Voor altijd!

X



donderdag 17 oktober 2019

Het hart spreekt...


Gisteren, donderdag 17 oktober 2019, was het de 20ste keer dat Kom op tegen Kanker de Dag tegen Kanker organiseerde.
Een dag waarop gele lintjes niet enkel her en der kledij sieren, maar ook de sociale media kleurt van velen.
Het is een dag van verbondenheid...
Helaas...met zovelen...
strijders... medestrijders...supporters...

Een dag ook waarop de vraag 'Hoe lang is dat nu al bij jullie bezig?' wel eens durft op te duiken.
Eén simpele vraag...
Een gekend antwoord...
Oktober 2010...

Eén simpele vraag en één simpel antwoord, maar ze roepen tegelijk een hele wereld aan gebeurtenissen en emoties naar boven.
Het 10de jaar wordt bij deze ingezet...
Hoewel het misschien zou moeten aanvoelen als een overwinning, van 'Kijk, we zijn er nog!' overheerst momenteel het gevoel van zwaarte, wanhoop en verdriet.

Zwaarte...want die vele jaren wegen en hebben ons als mens en als gezin getekend...
We voelen dat al moedig doorploeterend onze rugzak zwaarder wordt en we merken dat ook bij elkaar...

Wanhoop... want waar gaat dit alles naartoe? Het gebrek aan enig perspectief dreigt meer en meer de grond van onder onze voeten weg te halen...

Verdriet...diep verdriet, dat soms onverwacht boven borrelt, terwijl je het zo probeert weg te drukken om je er niet door te laten overmannen...
Verdriet dat wakker houdt en tegelijk uitput...misselijk maakt en verstikt...
Verdriet dat de wanhoop voedt en het hoofd zwaar maakt.

Verdriet uit onmacht voor wat je kind en je gezin overkomt, om de gemiste kansen en de verloren toekomstperspectieven...
Verdriet om het gebrek aan keuzes en oplossingen...

Verdriet omwille van het verdriet van je kinderen...
Hoe ga je daar mee om? Hoe houd je het onder controle? Leefbaar?

"Mama, als zus ooit zou sterven, en ik hoop natuurlijk dat dat nooit gebeurt, maar als het toch zou gebeuren, dan laat ik een tatoeage zetten voor haar!" zegt broer plots gisteren naar aanleiding van een uitzending van 'Komen eten' waarin iemand vertelt over een tatoeage ter nagedachtenis aan haar vader.

Of hoe zelfs een eenvoudig, ontspannend TV-momentje plots door onze 15-jarige wordt aangegrepen om zijn bezorgdheden, angsten,...omwille van zus en zijn zoeken naar troost ter sprake te brengen.

Tranen van verdriet zouden kunnen stromen en losbarsten in alle hevigheid, maar een zachte glimlach overwint ze vertederd en ontroerd door die opmerking van hem.

Niet dat tranen niet mogen... integendeel...
Ze kunnen immers ook teken zijn van 'graag zien' en dat is wel zeker...doorheen alles en ondanks alles blijven we mekaar ontzettend graag zien en voelen we ons gesterkt en gedragen door die liefde die ons verbindt.

Liefde... de taal van het hart...












Mooie citaten


"Sommige dingen zie je met je ogen, andere zie je met je hart !"


"God does not take away the darkness, but He guides us through it!"


"Today is a gift, that's why it is called the present."


" Wat ons staande houdt in dit leven is het gevoel aan anderen te behoren."

Couperus