dinsdag 25 maart 2014

Confronterende herinneringen

Een hele tijd is het geleden dat we geschreven hebben . . .
De drukke combinatie van werk, gezin, huishouden, . . .
Dagen werden zo weken . . . , weken werden maanden . . .

De voorbije weken stonden voor ons alle vier in 't teken van hard werken en blijven doorgaan, blijven volhouden, niet onderuit gaan, . . .
Het is raar te ervaren ondanks of net omwille van de periode van relatieve rust in het ziekteproces van je kind je als ouder plots fysiek voelt dat de voorbije jaren veel meer impact hebben gehad dan je dacht, hoe je je 10 jaar ouder voelt dan je bent door de opgestapelde vermoeidheid en weggestoken stress in je lijf . . .
Alsof elke vezel in je lichaam weet dat het nu de moment is om van zich te laten horen uit protest tegen de voorbije jaren roofbouw . . . net nu dat je het zelf eigenlijk niet verwacht en dus minder gewapend bent er tegen . . .

Het gekke is dat een mens zichzelf een stuk beschermt voor wat hij meemaakt. Je draagt maar zoveel bewust mee als je aankan, zo lijkt het wel . . .
We hebben de voorbije jaren zelden nog foto's bekeken, maar het intussen omvangrijke fotoarchief vroeg al enige tijd om orde op zaken te stellen en dus begin je eraan . . . en het is pas dan dat je echt tot het volle besef lijkt te komen van wat voorbij is, van de weg die je afgelegd hebt samen, de pijnlijke en moeizame weg die Marieke af te leggen had, ieder van ons . . . Heel confronterend . . . Herinneringen aan vroeger toen alles nog schijnbaar in orde leek en beelden van de voorbije drie en half jaar, leuke en 'minder leuke' herinneringen, ze doen elk op hun beurt de krop in de keel krijgen :-(

Ook het terugkeren naar Pulderbos voor een blitzbezoek om nog uitgeleend materiaal terug te bezorgen, was zeer confronterend, beklemmend zelfs . . .  Zo met je kind terug die weg afleggen, terug die parking oprijden, terug dat gebouw betreden, opnieuw de mensen ginder ontmoeten, je door de gangen begeven, de leefgroep, . . . Hoe warm ook het onthaal, het was beangstigend . . . Zeker als je het impact van dergelijk bezoek ook op je kind ziet en voelt, geeft het je rillingen . . . Je beseft dan in een klap weer waarom je dit zo lang mogelijk hebt uitgesteld :-(  Tegelijk werkte het weer samen wegrijden vandaar bevrijdend en een gevoel van iets overwonnen te hebben overvalt je dan wel  . . .

De voorbije maanden waren maanden waarin onrust en onzekerheid het soms ook van ons haalde . . .Een toenemende frequentie van hoofdpijn en misselijkheid bij Marieke maakte immers veel in ons los en herinneringen aan hoe het begon kwamen levendig bovendrijven . . . Je kan niet anders dan je je zorgen maken . . . Je krijgt het niet meer weggelachen, weg gepraat, weggestoken . . . De gedachte aan de resultaten van  MRI begin april doet bij wijlen vertwijfelen . . . Gaan we goed of slecht nieuws krijgen ?
Staan we ook nu sterk genoeg in ons schoenen om eventueel slecht nieuws te kunnen dragen ? Het is moeilijk om steeds voldoende rationeel te blijven in dit alles, naarmate de tijd verder tikt . . .

Ook de naderende zeeklas van Jesse brengt veel nare herinneringen boven, terwijl het juist iets zou moeten zijn om mee naar uit te kijken . . .  Het feit dat zijn zus niet mee mocht op diezelfde zeeklas vorig jaar blijft bitter smaken ! Kinderen die ernstig ziek zijn en/of met een ernstige beperking moeten zoveel missen . . . Het voelt zo oneerlijk allemaal !
Gelukkig vertrok Marieke nu maandag op een andere zeeklas met haar school.
Een hele groep kinderen, elk met hun beperkingen, vertrok maandag opgewekt naar Bredene. Vandaag stond een bezoekje aan de vismijn van Oostende op het programma en een namiddagje Oostende stad verkennen volgde. We kunnen maar hopen dat ze allemaal met volle teugen mogen genieten ervan !
Ze hebben het allemaal meer dan dubbel en dik verdiend !



Mooie citaten


"Sommige dingen zie je met je ogen, andere zie je met je hart !"


"God does not take away the darkness, but He guides us through it!"


"Today is a gift, that's why it is called the present."


" Wat ons staande houdt in dit leven is het gevoel aan anderen te behoren."

Couperus