Het is intussen aan het uitgroeien tot een heuse verzameling onze voorraad aan buisjes, verschillende soorten pleisters, zalfjes, naaldjes, soorten ontsmettingsproducten, een stapel kartonnen nierbekkens, allerhande medisch materiaal, steriele doekjes, plastieken handschoenen, spoelmateriaal,... en niet te vergeten een hele berg medicijnen. Kortom, een huisapotheek om u tegen te zeggen en waarin maar met moeite de gewone standaard dingen terug te vinden zijn die elk doorsnee huisgezin waarschijnlijk heeft liggen.
Te denken dat we ooit verbaasd opkeken - meer dan 6 jaar geleden intussen - toen we van een verpleegkundige in GHB een medibox kregen voor onze dochter met kleinere doosjes erin, voor elke dag eentje en met telkens de onderverdeling 's morgens, 's middags en 's avonds.
Een kind dat nog nooit één pilletje had geslikt, zou plots zulk een doos nodig hebben om alles netjes geordend te hebben en geen vergissingen te kunnen maken wat het juiste moment van inname betreft en dat terwijl er een port-à-cath gestoken was waardoor het merendeel van de medicijnen intraveneus te kunnen toedienen...
Wat een lijdensweg was het om door middel van telkens een lepeltje platte kaas die vele noodzakelijke pilletjes iedere dag weer op gezette tijden één voor één binnen te lepelen, tot op de moment dat het zoveel vies smakende lepeltjes werden dat grenzen verlegt worden en pillen geslikt, terwijl de maag tegenpruttelt naar hartenlust.
Op dat moment kon niemand vermoeden dat zoveel jaar later er 5 tot 6 tegelijk worden naar binnen gewerkt met een bodempje water, alsof het niets voorstelt allemaal...
Waar je als ouder denkt dat die hele pillenberg een noodzakelijk kwaad is, maar slechts van voorbijgaande aard, kan het ook anders lopen. We kochten pijnmedicatie met dozen, schildklierhormoon in verschillende dosissen, antibiotica en medicatie om te kunnen plassen omwille van een neurogene blaas, groeihormoon wegens een volledig deficit, slaapmedicatie, anti-epileptica tegen de aanhoudende hoofdpijn, medicatie tegen mogelijke ontwikkeling van diabetes, maagbeschermers in verschillende gradaties, medicatie tegen gewone en ook tegen ergere misselijkheid, spierontspanners tegen contracturen, vrouwelijk hormoon, calciumtabletten wegens wervelfracturen en tegen osteoporose,... Het is ons allemaal niet vreemd. Integendeel, een gemiddelde van 20 pillen per dag de voorbije jaren maakte de plaatselijke apotheek het vaste uitstapje van de week.
En toch... het nieuws van weer bijkomende pilletjes op basis van een recente bloedname en de beslissing die je als ouder moet nemen of je je kind nog maar eens onderwerpt aan nieuwe bijkomende injecties, het doet de moed wel eens in de schoenen zakken...
Ook hierin staan we niet alleen, we kennen nog ouders die gedurende lange jaren met behulp van allerhande medicatie en andere toestanden voor hun kinderen het te dragen leed te verzachten en de te trotseren dagelijkse strijd te vergemakkelijken.
Goed dat we in een land leven met een goede gezondheidszorg waarin dit alles ook mogelijk is, maar wat zouden we toch graag dit alles niet nodig hebben.
Zouden er morgen wenspilletjes bestaan of toverpilletjes op kindermaat, we zouden niet alleen zijn om ze te bestellen. De wachtrij zouden we helaas moeten delen met een hele hoop ouders die het zo graag andere zouden zien voor hun kind.
Maar...
Wenspilletjes, noch toverpilletjes bestaan, het zal er zonder moeten...
De voorstelling dat we zoals andere ouders elders in de wereld slechts beperkte of zelfs helemaal geen toegang zouden hebben tot levensnoodzakelijke medicatie brengt het een beetje in perspectief...
En toch...
Het zou toch mooi zijn zo'n wens- of toverpil...
