Wat is het vreemd…gunstig nieuws krijgen van de uitgestelde MRI: ‘Stabiele
tumor in rug en hoofd’ en tegelijk een verdoofd gevoel hebben…
Het zogenaamde ‘man met de hamer-moment’…
Ja, het is er...
Is het door het lange wachten op die MRI?
Is het door de vrees voor de resultaten? Hoe lang voor het tij
gaat keren…
Is het door de onduidelijkheid omtrent haar aanhoudende rugpijnklachten;
de doorverwijzing naar een zoveelste arts…;de (buik)grieptoestanden ten huize
van…;artsen die medicatie stopzetten of toch maar niet...of wel...of niet...;
het moeten nadenken over de verdere toekomst van je kind(eren) – hoe graag ook –
terwijl je in je hoofd niet verder durft of kan kijken of plannen dan de
volgende MRI; het beperkte en beperkende studiekeuzeaanbod voor het ene kind
dat al door zoveel beperkt wordt, terwijl het voor het andere ook niet vanzelf
gaat; het dieet van 1400 calorieën dat je je kind op advies van GHB moet
opleggen, beseffende vanuit de gegeven info dat het zelfs eigenlijk maar 1200 zou mogen zijn; de recente geheugen-
en intelligentietesten die ons wederom confronteren met nieuwe, onaangename
gevolgen van de bestralingen van de hersenen zonder vooruitzicht op
stabilisering; de alsmaar toenemende maagklachten vermoedelijk ten gevolge van
de vele medicatie sinds 2010; de vele lange ritten naar en van Kwatrecht; de talloze consultaties; de grote heimwee en het ontroostbare verdriet van je kind; de nostalgie naar voor ons leven voor de kanker; de vele #zoveeljaarkankervrij die je confronteren
met het feit dat je dat over je eigen kind niet kan zeggen; de aanhoudende
slaapproblemen en enorme vermoeidheid ‘van je kind waar men moet mee leren
leven’; onze rechtstreekse buurjongen – wat is de kans! - van dezelfde leeftijd
als ons Marieke die een eigen gevecht tegen kanker is moeten beginnen; de
strijd van collega’s tegen kanker; de angsten van je kind voor de dood en de
gesprekken daarover; de confrontatie met het verdriet en het verlies van anderen; ons eigen lijf dat kreunt en tegenpruttelt,…?
Was het door het ene… of door een combinatie van alles…of beginnen
de jaren echt door te wegen?
Hoe het ook zij…
Het knabbelt duidelijk
aan onze draagkracht...of we het nu willen toegeven of niet…
We zijn het moe...
Moe...
Echt moe...
'Kankermoe'...
Zo voelen we
ons...
Kankermoeheid...
Dat is wat ons meisje parten speelt...
De kanker moe...
Dat is wat we zijn...
We zijn het moe...
We zijn het allemaal zo moe...
Kanker...
zenuwslopend...
en slopend voor je lichaam...
Hopelijk brengt de nakende lente ons nieuwe, zo nodige sprankeltjes
energie…
