Ay, Marieke, Marieke...

...de tijd gaat gauw...

De voorbije jaren, hoe hectisch ze ook waren, ze zijn voorbij gegaan als in een waas...
Het lijkt alsof stukken ontbreken, jaren voorbij voor je het weet...
Raar...hoe het leven van dag tot dag toch een gevoel van tijdsprongen kan nalaten...
Het leven raast voorbij... gaat snel...te snel...aan ons voorbij...zo voelt het soms...

Het herbekijken van foto's is confronterend en brengt zelfs dingen onder de aandacht die precies tot een ander leven behoren... Het eigen leven?
Wij mensen van toen lijken wel vreemden...
Jong, veeleer naïef, niks vermoedend,...
Schijnbaar zorgeloos...

... waar is de tijd...

Hoe langer de ziekte en al de gevolgen op ons en ons gezin weegt...
Hoe verder de tijd vordert...
Hoe vager de herinnering aan de tijd voordien...aan de zorgelozere tijd...de tijd die voor ons aanvoelt als de 'normale' tijd...de tijd dat alles nog 'normaal' was... 'doorsnee'...
Het voelt vreemd dat je je kind bijna niet meer kan herinneren zoals het vroeger was: gezond, levendig, vrolijk, springend in rond, volop in het leven...; dat je je andere kind niet meer kan voorstellen zonder trauma, zonder de gevolgen van het leven met een zieke zus, zonder de angst en de stress die dit alles ook voor een brus met zich meebrengt en dat niet 1, niet 2, maar al meer dan 6 jaar; dat je jezelf en mekaar niet meer voor de geest kunt halen van hoe het vroeger was en nog vreemder te beseffen hoe mooi, hoe anders, hoe gewoon het had kunnen zijn...

... breng terug die tijd...die mooie tijd...

Is het verkeerd of dom nostalgisch te zijn? Te dromen van de tijd van toen, van voordien?
Is het vreemd bij momenten verdriet te voelen? Woede?
Is het naïef om te denken dat het zonder dit alles fantastisch of toch zoveel beter zou geweest zijn?
Is het beschamend om geregeld jaloers te zijn op mensen die dit niet moeten doorstaan?
Is het begrijpelijk dat je je ergert aan anderen die klagen om 'niets'?
Is het 'normaal' ongerust te zijn over wat de toekomst nog zal brengen? Je zorgen te maken?
Waarschijnlijk...

Maar, wat zou het fantastisch zijn, mocht die tijd plots kunnen terugkeren...
Wat zou het zalig zijn moest het verdriet verdwijnen, vreugde terug de plaats zou innemen van de woede en de frustratie en het gemis..., leuke toekomstplannen de angst om wat de toekomst brengt kan verdrijven...

Realistisch is het niet...maar gelukkig is er de liefde...het mekaar graag zien ondanks alles...doorheen alles...zetten we samen door...houden we elkaar recht...

Zonder liefde, warme liefde...

Gelukkig zo is het niet...