De energie is weg...
Het vaatje is leeg...
Het ene moment fysiek... Het andere moment mentaal...
Soms tegelijk...
Het voelt raar...
Het verzet er tegen blijft groot, maar het resultaat laat geregeld de wensen over...
De draaglast is niet meer in verhouding tot de draagkracht...
Zo voelt het toch...
Zoals een acteur ten tonele zich volledig geeft of een zanger zich tijdens een optreden volledig smijt terwijl niemand ook maar een klein beetje het vermoeden heeft dat die man of vrouw zich op het moment van de performance helemaal niet zo super voelt, meer nog, misschien zelfs gebukt gaat onder een of ander probleem... zo dwingt het leven ons ook dag in dag uit in een rol te stappen waarbij we het beste van onszelf trachten te geven en onze donkere gedachten, onze diepste angsten, ons grootste verdriet, onze bedrukkende bekommernissen proberen aan de kant te zetten, althans zo lijkt het wel... Het heeft iets van schizofreens... De mens naar buiten, de mens vanbinnen...
Neen, het is geen echt toneel spelen in de zin van anderen iets voor te spelen of een rad voor ogen te draaien... Het is veeleer een zichzelf proberen recht te houden door zich 100% te geven, ja soms zelfs te verliezen in die rol die het leven van je vraagt.
Zo gaan de dagen voorbij...
Soms traag, soms vliegen ze...
Iedere week voelt aan als een overwinning...
Iedere nieuwe week veeleer als een opgave...
Hoe lang kan een mens dit volhouden?
Hoe vaak nog krijgt iemand zichzelf opgepept terwijl het zoveel makkelijker voelt om te blijven liggen?
En toch...
We hebben niet vijf jaar getracht, geknokt en gestreden, om nu te stoppen, op te geven, niet voort te doen,...
We zijn het onszelf, ons gezin en al die andere mensen wiens strijd gestreden is, verplicht om er voor blijven te gaan en te genieten van datgene wat wel is en kan...
Makkelijk is anders...
Maar niemand die dat ooit beweert heeft...
Het gaan groeten van het kleine, witte doodskistje van een pasgeboren kindje van een collega, het leed van de gezinnen die alles moesten achterlaten op de vlucht voor oorlog, het recente overlijden van een klein oncopatiëntje, het verdriet van andere lotgenotenouders omwille van het slechte nieuws dat ze te verwerken kregen, het besef dat we intussen zoveel ouders, zoveel gezinnen kennen die niet meer voltallig zijn,... het geeft bijna een gevoel van niet mogen opgeven, integendeel... het geeft een zeker schaamtegevoel omwille van het eigen zelfbeklag en stimuleert om toch te genieten en te relativeren waar mogelijk...
waar mogelijk...
Hopelijk is dit de komende weken, maanden,... nog vaak mogelijk...
Hopelijk...
Lieve buren,
BeantwoordenVerwijderende dagen vliegen idd snel voorbij de ene al sneller dan de andere; dagen worden weken ,maanden en jaren. Ik kan mij de dag nog levendig inbeelden dat Kris hier op de voordeurmat stond met het verschrikkelijk nieuws van Marieke, nu al bijna 5 jaar geleden, op 22 december precies. Ondertussen ook zoveel dagen,weken, maanden en jaren voorbij, blij dat Marieke nog in ons midden is, maar voor jullie ook het overleven en het leven van dag tot dag en van MRI naar MRI. De onwetendheid van hoe moet ik deze dag weer doorkomen en opschrikken bij elk telefoontje,moet uiterst vermoeiend en zwaar zijn voor jullie. Als koppel en als gezin. hoedje af voor jullie gedrevenheid, volhardendheid en doorzettingsvermogen om te leven, te overleven.
Het best communiegeschenk was voor ons dat Marieke kon rechtstaan en kon stappen. Een foto van Mattias en Marieke samen.Ik bewonder jullie enorm voor jullie strijdkracht en het omgaan met de situatie. Misschien kunnen wij de draagkracht wat komen ondersteunen. ik geef alvast vele dikke knuffels en ik kom deze week eens langs. Katleen
Lieve Kirsten, natuurlijk mag jij je op voelen. Ik weet maar al te goed wat je bedoelt. Ook wij vechten immers al bijna zeven jaar keihard en worden steeds opnieuw geconfronteerd met het loslaten. Ik weet echter ook dat jullie het ondanks alles super doen, maar ook dat wanneer niemand het ziet de tranen komen. Dan vraag je je inderdaad af of je dit nog wel kan, hoe lang je dit nog man volhouden... En tegelijkertijd hoop je dat je dit nog heel lang moet doen. Het alternatief is immers zo vreselijk. Ik hoop mee met jullie dat het leven toch een beetje rustiger wordt. Helemaal goed komt het niet, nooit meer, niet bij ons en niet bij jullie, maar onze twee dochters hebben er toch maar mooi voor gezorgd dat we elkaar hebben leren kennen en daar ben ik heel blij om. Dank je wel dus voor al die lieve woorden, die steun, de schouderklopjes en de knuffels. Ik stuur je ze nu honderdvoudig terug...
BeantwoordenVerwijderen