Wie had dat gedacht?

"Vijftien jaar... Wie had dat gedacht?"

Wij niet... de dokters ook niet... Niemand...
Wel gehoopt... Voor gestreden... maar toch...
Vijftien...
Ooit zo vanzelfsprekend en nu zo bijzonder...

Daar reden we dan als ouders op een late donderdagavond richting Kwatrecht met dozen vol zelfgemaakt gebak volledig naar wens van de dochter om ginder op school en in de leefgroep te kunnen trakteren.

Gesprekken over cupcakes, taarten en cake als mogelijke traktatie zijn bij een nakende verjaardag niet ongewoon, voor ons toch niet, maar wanneer je kind van net geen vijftien in tranen met je een gesprek aangaat over de angst om ouder te worden is dit toch wel op zijn minst vreemd te noemen.

"Ik wil niet ouder worden. Ik ben bang... ik weet niet wat de toekomst brengt. Kwestie wat me nog allemaal te wachten staat?"

Het zijn woorden die je als ouder niet loslaten. Hoe kan dat, dat je kind dat moest vechten om te overleven zo angst heeft om ouder te worden? Is niet elk gewonnen jaar aanleiding tot feestvreugde?

Wanneer je mensen rondom hoort klagen over 'weer een jaartje ouder worden', frustreert dat je als ouder van een zwaar ziek kind dat moet vechten om te leven. "Wees blij en dankbaar", denk je dan, "dat je mag verjaren, dat je mag ouder worden Zoveel mensen kennen we intussen die dat geluk niet meer hebben of die vechten voor iedere dag. Hoeveel mensen zouden niet alles geven om het ene of andere getal op hun eigen verjaardagstaart te mogen zien staan of op die van hun kinderen?"

En dan zegt je eigen kind plots zoiets...in dezelfde week dat andere ouders een benefiet organiseerden op de '18 de verjaardag' van hun overleden zoon, een lotgenoot die we zelf gekend hebben op de afdeling kinderoncologie. Bang om jarig te zijn...Zo bang dat het liefst de tijd zou laten stil staan... Bang voor wat ergs er mogelijks dichterbij komt...

Hoe moet je als ouder daarmee omgaan? Hoe hierop reageren?
Wat verwacht je kind bij zo'n uitspraak?
Wat gaat er allemaal in je kind om?
Moet je zeggen niet zo ondankbaar te zijn?
Moet je het negeren of wat weglachen?
Moet je boos reageren of verontwaardigd?
Begripvol en met een luisterend oor of ga je dan te zeer mee in de emotie?
Probeer je rationeel de angst die spreekt doorheen zulke woorden te relativeren?
Veel vragen en weinig antwoorden...
Is hier überhaupt een antwoord op te formuleren?

Intussen is die vijftiende verjaardag dubbel en dik gevierd op school en in familieverband. Sedert het verdict 'kanker' blijft iedere verjaardag een dubbel gevoel geven. Is dit de laatste? Volgen er nog?
Zo ja, hoeveel? En ja...wat staat er ons en vooral ook haar nog te wachten?
Ook dit jaar gonsden deze vragen door ons hoofd, vragen herkenbaar voor ook andere ouders in gelijkaardige situaties.

En toch...datzelfde kind, dat eerder in de week angstig was om te verjaren, zie je dan plots dolgelukkig bij het aanschouwen van de zelfgemaakte traktaties. Daar doe je het allemaal voor als ouder, moe of niet.

"Als ze maar gelukkig is... Dat nemen ze haar weer niet meer af!"

Die gedachte blijft nazinderen ook wanneer je kind zowel de zondag als de maandag na het eigen verjaardagsfeestje moet recupereren en zelfs niet naar school kan hierdoor, terwijl dit voor het ziek zijn allemaal ooit zo simpel was.

Dat nemen ze haar weer niet meer af en ook wij hebben er weer een mooie herinnering bij... eentje om te koesteren... want dat je kind vijftien jaar kan worden, dat is toch wel iets heel bijzonder!
Dat beseffen we helaas maar al te goed.