Boos op het leven . . .

"Ik ben boos . . . boos op het leven . . ."

Hoe reageer je op zo'n uitspraak als ouder, wanneer je kind je zo aangeeft dat het het moeilijk heeft met alles wat er gebeurd is, wat is en nog te gebeuren staat ?
Het geeft je als ouder een zo machteloos gevoel !

Je kan toch niet zeggen dat het allemaal toch nog zo erg niet kan zijn of dat je kind niet moet overdrijven of dat je zulke dingen niet wil horen . . . ?
Je kan toch ook niet doen alsof je het niet hoort of kan je dan leuk beginnen opsommen wat wel allemaal nog leuk is en de moeite waard en omzeil je best zo het probleem ?

Je kan toch niet anders dan te stellen dat je het begrijpt ?
Spreekt je kind hier trouwens niet uit wat je zelf de hele tijd qua gevoel tracht te verdringen, denk je dan, maar kan je zelfs dat toegeven ?

Wat verwacht je kind trouwens als reactie ?
Verwacht het van je als ouder dat je die idee volledig ontkracht of bevestigd ?

In ieder geval is zo'n uitlating van iemand die heeft meegemaakt, wat Marieke de voorbije twee jaar heeft meegemaakt, zeker verstaanbaar !
Naast het gevecht tegen kanker dat nu al bijna twee jaar duurt, kan ze ook al ongeveer anderhalf jaar niet meer staan en stappen en kampt ze geregeld met heel wat pijn. Het gevoel van afhankelijkheid en ook het verplichte verblijf in een revalidatiecentrum, hoe goed de zorgen daar ook zijn, blijft tevens een groot knelpunt! Nu intussen ook nog eens de gevolgen van de radiotherapie zich beginnen te tonen door problemen met de schildklieren en er vermoedelijk ook andere hormonale problemen aan de orde zijn, waardoor je als 10-jarige puberale vlagen te verduren krijgt en je in gewicht zienderogen toeneemt, is het bij momenten weer allemaal teveel.

Het hebben van leuke en goede momenten helpt enorm, meer nog het wordt hoe langer hoe meer onmisbaar, maar het vergroot niet dermate de draagkracht dat er steeds maar nieuwe dingen bij kunnen komen. Ook wij merken dat bij onszelf en bij Jesse.
Het duurt al zo lang, het is zo complex en het wordt er niet in die mate beter op dat je voldoende kan herademen, als individu of als gezin, om er weer voor een langere tijd tegen te kunnen.
Het voelt soms alsof je chronisch vermoeid en belast bent en je je iedere dag moet forceren om zo normaal mogelijk te functioneren.

De boodschap van de revalidatieartsen dat we op motorisch vlak duidelijk een belangrijke grens bereikt hebben en dat enkel op het vlak van transfers (vb.stoel-rolstoel of wc-rolstoel) nog wat vorderingen mogelijk zijn, is een harde dobber ! Hoe gaan we dit weer aan haar moeten duidelijk maken ? Of zou ze het stilaan zelf al door hebben dat staan en stappen niet meer voor haar zijn weggelegd ? Hoe gaan we daar zelf mee om kunnen gaan ? Wat gaat de MRI eind november ons bovendien vertellen ? Zou de tumor dan nog stabiel zijn of begint dan weer een andere, zoveelste episode in onze strijd ?

Het is allemaal zo onvoorspelbaar en datgene dat ons wel duidelijk medegedeeld wordt, zou je liefst aan je laten voorbijgaan. Buitenstaanders hebben er waarschijnlijk elk hun kijk op: de ene zal denken dat een mens dankbaar moet zijn omdat je kind nog leeft, een ander zal misschien net het omgekeerde denken, nog een ander zal misschien denken dat we meer moeten kijken naar wat allemaal wel nog kan, een vierde zal van mening zijn dat we ons moeten troosten met de mooie momenten die we toch ook nog hebben samen, weer een ander . . .
En zelf . . . zelf denk je duizend en één dingen en weet je het bij momenten echt niet (meer).
Om nog maar te zwijgen van wat er vermoedelijk allemaal door de hoofdjes gaat van onze beide kinderen.

Uitstapjes zoals de kinderkankerdag in Planckendael zijn natuurlijk dankbare momentjes van enige vreugde, van even 'ontsnappen' aan de zwaarte van de dag, van het leven. We zijn inderdaad dankbaar dat we dergelijke momenten samen mogen beleven. Er wordt wel af en toe wat gedaan voor kinderen en gezinnen met kanker. Mochten we dergelijke activiteiten echter kunnen inruilen en mocht ons leven er terug gewoon kunnen uit zien . . . niemand die twijfelen zou . . .
Geen seconde !

Boos zijn op het leven verandert daar natuurlijk niets aan, maar het is wel een natuurlijke stap in een rouwproces dat je in een leven met kanker hoe dan ook moet doorworstelen, op welke leeftijd ook ;-)

Het is dus goed om ook eens boos te zijn ;-)