Het is een uitspraak van een zekere Antoine de Rivarol die laatst duidelijk in beeld kwam in het televisieprogramma 'Ik leef verder' dat handelt over orgaandonaties.
Een uitspraak met gewis enige waarheid, maar die toch niet altijd klopt.
Het geeft een wrang gevoel als je net over een klein lotgenootje hebt gehoord dat, ondanks heel wat maanden van hopen, bidden, vechten en afzien, een tweede keer hervallen is, terminaal blijkt te zijn en misschien de feestdagen amper zal doorstaan . . .
'Hoop doet leven' lijkt dan een betere, juistere uitspraak.
Hoop maakt leven mogelijk, houdt een mens staande ook als het heel moeilijk gaat.
We hopen dan ook voor dat andere gezinnetje en alle andere lotgenootjes waar men stilletjes aan echt en veel te vroeg afscheid moet nemen, dat de tijd die hen nog rest een zo goed mogelijke tijd mag zijn, die ze samen als gezin mogen delen, hoe moeilijk ook en liefst zo pijnvrij mogelijk.
Een sprankeltje hoop, veel meer heeft een mens soms niet nodig om berg en dal te trotseren, maar soms dreigt echter dat sprankeltje hoop bedolven te raken onder de stress of wordt je echt alle hoop ontnomen . . .
En toch, je kan niet meer doen als hopen . . .
Hopen dat jouw gezin van het vreselijke bespaard mag blijven.
Hoe dan ook, als ouders leef je gespannen toe naar elke MRI en het soms veel te lange wachten op de resultaten ervan maken het niet makkelijk. Het maakt ontzettend veel in je los en zorgt bij momenten voor chaos in je hoofd, het kan immers steeds alle kanten uit.
Durven we nog hopen . . .
Willen we überhaupt weten . . . en als we dan weten . . . wat dan . . .
Het hopen, wachten en niet weten en tegelijk gewoon verder doen, het is slopend en hoezeer je je best ook doet, je kinderen en naaste omgeving, voelen dat. Op zich geen probleem, maar kinderen die stress voelen, raken gestrest en dat vertaald zich bij momenten in een heus sneeuwbaleffect :-(
Vorige vrijdag was het weer zover: een grote MRI van hoofd en rug, een aantal foto's van heupen en onderrug, bloedonderzoeken, een scan van de schildklier, . . . en heel veel pijn en ongemak met een wat langer verblijf op de PAZA waar extra pijnmedicatie per infuus werd toegediend tot gevolg.
Het beeldmateriaal gaf duidelijk een nieuwe wervelfractuur weer en een toenemende osteoporose in de rug, maar ook in de heupen. Een infuus van bisfosfonaten bleek opnieuw nodig in een poging de botten wat te versterken, want genezen kan je dit niet :-( Wel hoopt men de pijn die Marieke, soms heel hevig, ervaart te temperen. Indien nodig zal het regelmatiger moeten herhaald worden. Verdere info kregen we nog niet, die zou later volgen.
Hoopvol en tegelijk op van de zenuwen keken we uit naar een verlossend telefoontje vandaag. We zouden te horen krijgen wanneer we de behandelende arts zouden kunnen spreken over het actuele tumoraal proces, de huidige revalidatie alsook de nabije toekomst. Het telefoontje kwam, maar voor het gesprek zullen we moeten wachten tot volgende week maandag :-(
Pffff . . .
We zullen dus nog een weekje moeten zweven tussen hoop en vrees :-(
Zweven tussen hoop en vrees... je verwoordt het mooi, maar er galmt een echo van onmacht doorheen. We hopen en bidden dat dit zwevend wachten mag eindigen in een zachte, milde landing, met duidelijkheid en met hoopvolle toekomst.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo jammer dat er voor dat lotgenootje geen toekomst meer is. De hele wereld rondom ons vergaat in een wazig kluwen van onzin in confrontatie met die werkelijkheid. We voelen mee...
Sterkte!
Luc, Hilde, Wout en Sarah
Dag allemaal,
BeantwoordenVerwijderenwe leven zo met jullie mee, benieuwd naar de resultaten van de onderzoeken, de vooruitzichten, de nieuwe situaties.
Enerzijds soms beangstigend, maar anderzijds schept het ook nieuwe mogelijkheden.
Zoals de mogelijkheid om weer thuis te mogen/kunnen leven, en weer naar de gewone school te mogen gaan. Ook al is dat dan in een rolstoel, met alle mogelijkheden van dien. Uiteindelijk zijn dat maar kleine, praktische probleempjes, die lossen zichzelf wel op. En als alle aanpassingen nogal duur blijken te zijn, dan organiseren we toch gewoon een benefiet-concert/fuif/quiz of andere activiteit? We weten nu dat we het kunnen :-)
Dus trek jullie op aan de hoop, die is er altijd, en negeer de vrees. Als het ooit zover komt, kunnen jullie er toch niets meer aan doen, behalve dan genieten van wat er wel is en dat voor zover het duurt.
Zolang we er allemaal zijn, kunnen we er allemaal evengoed van genieten. Zelfs als dat niet helemaal is zoals we het ooit gedroomd hadden. Ik weet zeker dat het hele vriendenclubje er van droomt dat Marieke terugkomt, en weer tussen hen in zal staan, pardon, rollen. Ik vind het zelf zo'n leuk vooruitzicht! En de moeilijkheden die erbij komen, die lossen we gewoon op...
Lisbet en familie
Lieve buren,
BeantwoordenVerwijderenAls we nu al één kerstwens hebben, dan is het wel dat er maandag bemoedigend nieuws is van de artsen. Vijf dagen nog wachten op dat gesprek, dat moet jullie nu een eeuwigheid lijken. Begrijpelijk.
Als je dus de muren oploopt, de muizenissen niet klein krijgt... loop gerust eens bij ons binnen voor een babbel, kopje koffie, schouderklop om de volgende hindernis te nemen. We tellen af naar maandag, duim omhoog.
Liefs,
Cathérine, Erik & Co
We hopen heel fel met jullie mee,xxx
BeantwoordenVerwijderendenk aan jullie,xxx
mis jullie, xxx
xxxliefs,xxx
tanti,xxx
xxx
xxx xxx
xxxxxxx
xxxxx
xxx
x