Dat dit kon blijven duren . . .

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw . . ."

De wereld buiten hult zich in een sneeuwwit tapijt. Al het dorre en grauwe verandert plots in een betoverend nieuw landschap.
Prachtig . . .
Wonderlijk . . .

Vallende sneeuwvlokjes . . . ze hebben bijna een hypnotiserend effect op een mens. Het brengt je tot rust zo'n stemmig winters tafereel. Het maakt bij wijlen een mens zelfs emotioneel. Nostalgische gevoelens overspoelen een mens en doet mijmeren over de onbezorgde tijden van weleer.
Wat zou het toch zalig zijn, mocht het er in een mensenleven ook steeds zo aan toe gaan, dat dorre en grauwe tijden als bij wonder terug hagelwit worden en hoopvol kan uitgekeken worden naar een nieuwe bloeiende tijd vol kleur en levensvreugde ? Wat zou het heerlijk zijn te weten dat na een al dan niet korte winterslaap, men terug vol vertrouwen opnieuw mag starten ?

Ach ja, het is niet voor niks dat een sneeuwlandschap vaak sprookjesachtig aan doet.
Gelukkig kregen we van de behandelende artsen toch enig 'geruststellend' nieuws over de resultaten van de MRI: de tumor is momenteel stabiel. "De eerste dagen, weken, maanden zie ik ons niet meteen in problemen komen wat de tumor betreft", zo vertelde de oncoloog ons.
Een volgende MRI werd reeds vastgelegd op 13 mei 2013 !
We zullen maar niet de bijgelovige toer opgaan zeker ;-)

Het klinkt misschien raar, maar de spanning naar aanleiding van de laatste MRI en het lange wachten op de uiteindelijke resultaten heeft zoveel van ons gevergd dat we eigenlijk niet in eens met een echt opgelucht gevoel GHB buiten stapten. Des te meer daar er nog een aantal onderzoeken voor ogen en oren op het programma staan en anderzijds het ook nog afwachten geblazen is of de neurochirurg bereid is om op vraag van de oncoloog een nieuwe ingreep aan de rug te doen om pijnklachten te verminderen alsook het functioneren te verbeteren.

Tegelijk komt stilaan ook de terugkeer naar huis en naar de eigen school dichterbij. Aangezien men op vlak van revalidatie immers op een duidelijke grens stoot in Pulderbos, is het immers niet langer noodzakelijk voor Marieke om daar te verblijven. Grote veranderingen zijn dus weer op til en vergen de nodige voorbereidingen en inspanningen op verschillende vlakken en van diverse personen.

Het blijft een dubbel gevoel . . .
Blij zijn omdat de tumor stabiel is en tezelfdertijd ongerust over het feit dat het tegen de volgende MRI weer een heel ander verhaal kan zijn . . .
Blij omdat er het vooruitzicht is van terug als gezin onder een dak te leven en tegelijk de angst over hoe we dit alles gaan bolwerken . . .
Blij omdat artsen nieuwe stappen blijven overwegen en terwijl ook het besef dat we daar eigenlijk niet moeten hopen, vooral ook omwille van mogelijke complicaties die hiermee gemoeid zouden zijn . . .
Opgelucht dat er een einde komt aan die lange periode van ziekenhuisopnames en revalidatie ver weg van huis en toch ook een enorm verdriet om wat niet meer is en nooit meer wordt . . .

Ondanks alle negatieve gevoelens van angst, verdriet, vertwijfeling, onrust, stress, . . . is dit de beste situatie waarin we ons sinds lang bevinden.

" 'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen . . .
 . . . zo gelukkig in de eerste sneeuw . . ."

Een mens zou voor minder zijn blik omhoog richten . . .