Wakker ?!?

 

Een mens moet soms eens hard roepen om gehoord te worden of aan de alarmbel durfen trekken . . .
Soms ook meer dan eens ;-)

Ach . . . het is een raar gevoel wanneer je niet weet of je veeleer moet huilen, roepen en tieren of lachen om de situatie waarin je zit !
Het is soms echt hallucinant hoe alles loopt, maar ja . . .
Anderzijds is het toch wel verbijsterend, daar we zeker niet het eerste gezin zijn met nood aan zorg en ondersteuning :-(
Een mens moet mondig zijn en durven, zoveel is zeker !
Maar dat wisten we al langer hé ;-)

"Klopt en u zal opengedaan worden ..."
Tja,  hoe hard en hoe lang wordt niet vermeld hé ;-)
We hebben dus gewoon wat langer en luider moeten kloppen ;-)
En ja . . . het vraagt om een inspanning van beide kanten, maar het zou toch geen gelijktijdig duwen en trekken mogen zijn hé ?

Ach . . misschien hebben we ook teveel erop vertrouwd dat wat moest gebeuren ook zou gebeuren ?
Misschien zijn we toch alsnog te naïef geweest ?
Of moet wat wij ervaren als een 'lijdensweg' gezien worden als de normale gang van zaken ?
En moet een mens zich daar dan bij neerleggen of komt men terecht daartegen in opstand ?
Is dat niet zelfs een ethische plicht om hiertegen in opstand te komen ?

Is het niet zo dat een mens in bepaalde omstandigheden niet anders kan dan de alarmbel te luiden ? En hoe zorg je dat de uitgezonden signalen niet enkel gehoord, maar ook juist geïnterpreteerd worden ?

Wie zal het zeggen . . .

Feit is dat een mens er, willen of niet, zijn slaap over laat en enige nachten wakker liggen zijn niet bepaald stressverminderend of energiebesparend :-(
Gelukkig is het vooruitzicht van een gezinshereniging voor langere tijd als balsem voor de ziel ;-)

Nog drie weken en het is zover . . .
Ons leven zal drastisch veranderen . . .
Een mens zou van minder wakker liggen . . .
We hebben de indruk dat een aantal instanties nu wel wakker geschud zijn en dat men nu alsnog in gang is geschoten . . .
Nu we zelf weer terug aan het roer staan, lijkt het wel alle hens aan dek . . .
Hopelijk valt alles toch nog wat op z'n plaats?

Marieke kijkt nog steeds uit naar de terugkeer naar huis, naar school, maar echt gewoon als vroeger zal het nooit meer zijn :-( We proberen dat de kinderen voortdurend, zij het gedoseerd, duidelijk te maken. Waar Marieke meer en meer zich boos maakt en verdrietig is omdat ze heel de situatie, heel haar ziek zijn, . . . niet meer wil en weer terug zoals vroeger wil zijn, zit Jesse met een duidelijke wensdroom dat alles weer bij het oude zal zijn, een droom die hij graag voor werkelijk aanschouwt . . . :-(

Het feit dat Marieke de voorbije twee weken zich fysiek weer heel wat minder voelde, maakt ons bij momenten ook ongerust. Hoofdpijn, momenten van duidelijk algehele slapte, bleekheid, misselijkheid, overgeven, pijn aan haar drain, druk op haar ogen, toenemende pijnen in heupen en onderrug, vaak wakker worden in de nacht, . . . Hopelijk krijgen we er volgende week tijdens een weekje observatie in GHB wat antwoorden op ?

Hopelijk  :-)
Ja . . . iets anders zit er niet op . . . blijven hopen en er blijven voor gaan.
We zullen in ieder geval ergens geraken . . .
Vraag ons alleen niet waar of wanneer ;-)