Gelukkig ?!

"Een ouder is maar zo gelukkig als zijn of haar ongelukkigste kind!"
Het lezen van dergelijke uitspraak in de krant stemt tot nadenken.

Kan het anders dan dat je als ouder wordt beïnvloed door de gemoedsgesteltenis van je kind ?
In hoeverre wordt het gemoed van een ouder bepaald door het al dan niet gelukkig zijn van het eigen kind ? Kan je gelukkig zijn wanneer het eigen kind dat niet is ?
Kan je ten volle delen in het geluk van het ene kind als het andere dat niet kan ?
Is het vreemd dat het persoonlijke geluk van een ouder van een ernstig ziek kind vooral bepaald wordt door de glimlach van dat kind in het bijzonder ?
Is dat dan wel correct ten opzichte van eventuele andere kinderen ?

Feit is dat wij, sedert de diagnose 'kanker' bij Marieke, heel fel qua gelukkig zijn hebben ingeboet, niet enkel als ouders, maar ook als gezin.  Ondanks verwoede pogingen om bewust 'geluksmomenten' te creëren, zijn we veel minder vaak echt gelukkig.  We genieten daarentegen wel bewuster en intenser van de gelukkige momenten dan voorheen, dat wel, maar de stress, de angsten, de onzekerheden, de voortdurende confrontatie met en strijd tegen pijn en verdriet, het uitdrukkelijke besef dat wat we ooit verhoopten, droomden, . . . toen we aan een gezin, nooit meer werkelijkheid zal worden, dat niets meer wordt zoals voorheen, . . . het laat duidelijk diepe sporen na . . .

Je kind ongelukkig weten door het feit dat het niets meer kan of mag zoals voorheen, maakt ongelukkig ! Je kind verdrietig zien, stemt droef ! Je kind moeten vertellen dat weer een lotgenootje de strijd heeft verloren, is bijzonder hard ! Je kind ontzettend weten  afzien tijdens de dagelijkse noodzakelijke kinesitherapie, doet je als ouder soms mee fysiek pijn ! Je kind 's nachts horen kermen en roepen van de pijn, is hartverscheurend !

Je kind gelukkig zien, doet deugd. Je kind zien lachen, werkt aanstekelijk. Je kind zalig zien genieten en ontspannen, biedt troost ! Je kind kunnen helpen, werkt bemoedigend !

Ons hart deze dagen in het bijzonder uit naar de ouders van moedige, vrolijke, levenslustige, . . .  Sanne*, een mega knappe meid van 18, die samen met haar ouders dapper heeft gestreden tegen die vreselijke kanker, maar helaas haar ouders, familie en vrienden vrijdag diepbedroefd moest achterlaten. Het is enorm confronterend, beangstigend, . . .

Zelf zitten we de voorbije weken met heel felle ups en downs wat Marieke betreft, vooral pijngerelateerd. Het zorgt voor een gespannen sfeertje en duidelijke vermoeidheid bij ieder van ons gezin, ondanks onvermoeide pogingen tot wat broos geluk.

Ja, het geluk van een ouder wordt bepaald door hoe het met zijn of haar kind(eren) gaat.
Hoe kan het anders, het zijn stukjes van jezelf . . . Stukjes die je zo graag ziet en waar je alles voor over hebt opdat ze gelukkig mogen zijn.