Het hart spreekt...

Gisteren, donderdag 17 oktober 2019, was het de 20ste keer dat Kom op tegen Kanker de Dag tegen Kanker organiseerde.
Een dag waarop gele lintjes niet enkel her en der kledij sieren, maar ook de sociale media kleurt van velen.
Het is een dag van verbondenheid...
Helaas...met zovelen...
strijders... medestrijders...supporters...

Een dag ook waarop de vraag 'Hoe lang is dat nu al bij jullie bezig?' wel eens durft op te duiken.
Eén simpele vraag...
Een gekend antwoord...
Oktober 2010...

Eén simpele vraag en één simpel antwoord, maar ze roepen tegelijk een hele wereld aan gebeurtenissen en emoties naar boven.
Het 10de jaar wordt bij deze ingezet...
Hoewel het misschien zou moeten aanvoelen als een overwinning, van 'Kijk, we zijn er nog!' overheerst momenteel het gevoel van zwaarte, wanhoop en verdriet.

Zwaarte...want die vele jaren wegen en hebben ons als mens en als gezin getekend...
We voelen dat al moedig doorploeterend onze rugzak zwaarder wordt en we merken dat ook bij elkaar...

Wanhoop... want waar gaat dit alles naartoe? Het gebrek aan enig perspectief dreigt meer en meer de grond van onder onze voeten weg te halen...

Verdriet...diep verdriet, dat soms onverwacht boven borrelt, terwijl je het zo probeert weg te drukken om je er niet door te laten overmannen...
Verdriet dat wakker houdt en tegelijk uitput...misselijk maakt en verstikt...
Verdriet dat de wanhoop voedt en het hoofd zwaar maakt.

Verdriet uit onmacht voor wat je kind en je gezin overkomt, om de gemiste kansen en de verloren toekomstperspectieven...
Verdriet om het gebrek aan keuzes en oplossingen...

Verdriet omwille van het verdriet van je kinderen...
Hoe ga je daar mee om? Hoe houd je het onder controle? Leefbaar?

"Mama, als zus ooit zou sterven, en ik hoop natuurlijk dat dat nooit gebeurt, maar als het toch zou gebeuren, dan laat ik een tatoeage zetten voor haar!" zegt broer plots gisteren naar aanleiding van een uitzending van 'Komen eten' waarin iemand vertelt over een tatoeage ter nagedachtenis aan haar vader.

Of hoe zelfs een eenvoudig, ontspannend TV-momentje plots door onze 15-jarige wordt aangegrepen om zijn bezorgdheden, angsten,...omwille van zus en zijn zoeken naar troost ter sprake te brengen.

Tranen van verdriet zouden kunnen stromen en losbarsten in alle hevigheid, maar een zachte glimlach overwint ze vertederd en ontroerd door die opmerking van hem.

Niet dat tranen niet mogen... integendeel...
Ze kunnen immers ook teken zijn van 'graag zien' en dat is wel zeker...doorheen alles en ondanks alles blijven we mekaar ontzettend graag zien en voelen we ons gesterkt en gedragen door die liefde die ons verbindt.

Liefde... de taal van het hart...