Een gewoon meisje

"Ik zou zo graag ook terug een gewoon meisje zijn! Als ik andere meisjes zie met hun vriendinnen, dan ben ik echt jaloers. Die kunnen gewone kleren aan, gewone schoenen en iet zo'n dikke 'kloeffers' zoals ik. Die zijn dun en kunnen samen leuke dingen doen. Het maakt me verdrietig dat ik dat niet ben, dat ik niet zo ben,... Kijk naar mij, ik zie er niet uit! Mijn lichaam is gemassacreerd. Ik ben lelijk, dik,... Ik kan mezelf niet meer bekijken in de spiegel. Ik voel me echt verdrietig en bang. Wat als ze me gaan zeggen dat ze me niet kunnen helpen, dat dit het is? Dat ik moet leven zoals het nu is? Iemand van de klas moet intussen geen spalken meer dragen. Ga ik die van mij voor altijd moeten dragen? Ik zie dat niet zitten! Ik ben die echt beu! Ik wil dat niet meer! Ik wil dit alles niet meer! Zo wil ik niet verder! Ik weet dat het nog erger kan, maar kijk, het is nu ook al erg hé! Ik wil dit alles niet meer! Ik wil zo niet meer! Soms zou ik willen dat ik uit mijn lichaam kon stappen, kon reïncarneren in een nieuwe baby en opnieuw kon beginnen. Zou er geen stofzuiger bestaan die ze op mijn lichaam kunnen zetten en dat ze alles wat verkeerd is zo kunnen wegzuigen? Dat bestaat niet, dat weet ik wel, maar ik wil dit leven niet meer. Niet dat ik denk om euthanasie te plegen, maar... Wat als ze zeggen dat ze me niet kunnen helpen? Ik ben bang! Bang dat er nog dingen gaan bijkomen, dat het nog erger wordt! Ik zie dit niet meer zitten! Waarom mag ik geen gewoon meisje zijn? Waarom moest dit mij overkomen? Wat als ze de tumor vroeger ontdekt hadden? Wat als ze me wel direct geloofd hadden? Zou het dan ook zo erg geweest zijn nu? Soms droom ik dat ik dit alles niet heb meegemaakt en dan wordt ik wakker en denk ik:'Oh nee, het was maar een droom! Ik zit toch weer in dit lijf!' Waarom mag ik niet een gewoon meisje zijn?"

Hoe moet je op zulk een gedachtegang van je kind reageren?
Wat zijn hier de juiste woorden? Honderden kan je als ouder bedenken, maar geen één dat de juiste troost biedt, de juiste dosis begrip toont, voldoende respect heeft voor de diepe emoties die uitgedrukt werden, de angst doet verdwijnen als sneeuw voor de zon, de broodnodige moed inspreekt, richting aangeeft, perspectief biedt,...

Hoe...?
Hoe voldoende troost bieden aan je kind voor hetzelfde verdriet dat je als ouder versmacht?
Hoe kan je begrip tonen en tegelijk bemoedigen zonder oneerlijk te zijn?
Hoe kan je perspectief bieden wanneer je je zelf de moed dreigt te verliezen?
Hoe de nodige professionele hulp aanvaarden voor je kind, terwijl het mogelijks veel nieuwe, bijkomende problemen veroorzaakt?
Hoe staande blijven als alles op instorten staat?

Het is verdorie moeilijk!

Het is vaak de stilte laten spreken en in diezelfde stilte verder dragen wat onverdraaglijk is...
Het is zeggen dat je het verdriet en de gedachten begrijpt en toegeven het ook niet goed te weten...
Troosten en tegelijk de eigen tranen laten stromen...
Blijven zoeken naar oplossingen voor dingen die onoplosbaar lijken...
De eigen machteloosheid moeten aanvaarden en tegelijk je niet kunnen en willen neerleggen bij wat is...
Proberen te focussen op het nu wanneer de toekomst te duister is...
Zeggen hoe graag je mekaar ziet ondanks alles...
Onvoorwaardelijk!
Voor altijd!

Lief buitengewoon kind van ons...
Wat houden we van je! Onvoorwaardelijk! Voor altijd!

X