Een wensput

Grappig soms hoe kinderen gevat uit de hoek kunnen komen :-)

Terwijl Marieke op de toiletstoel zit, is het meestal de moment voor ons als ouders om al wachtend enkele dingen kort te bespreken. Tijdens een van die toiletmomenten, ontstond er een discussie over de frigo.  Daar we voor Marieke haar gezondheid, in het kader van haar kiemvrij dieet, moeten zien dat we alles vers in huis hebben in kleine porties, we bovendien door haar smaakveranderingen en tegelijk vaak ook misselijkheid door de chemo ook niet altijd duidelijk weten waar ze zin in zal hebben en we ons dus zo goed mogelijk proberen te voorzien opdat ze toch zou kunnen eten en we tenslotte ook niet altijd op het moment van onze aankopen weten waar we de dag nadien zullen zijn, drong een gesprek over het eventueel aanschaffen van een tweede frigo voor in de berging, met als doel een te overladen frigo in de keuken, met alle nadelige gevolgen van dien, te vermijden zich op.

Die idee werd echter al snel halvelings van de baan geschoven, wegens het gevaar op zich dan weer een ‘vergeetput’ te worden . . .

Marieke die, van op haar toiletstoel, het hele gesprek blijkbaar nauwgezet had gevolgd, mengde zich plots in het gesprek en ze zei: “Als ik dan een put zou moeten kiezen, dan zou ik toch eerder een wensput kiezen hoor !”

Het deed ons glimlachend mekaar aankijken en het confronteerde ons . . .

Daar zat ons meisje met beide voeten en beide benen in het gips en ze gunde ons een zeer unieke kijk in haar denkwereld.  Zelden wil onze meid met ons echt praten over wat ze allemaal meemaakt, over wat er allemaal in haar omgaat, . . . Gewis, ze huilt en roept zeer vaak omwille van pijn en andere ongemakken, heel vaak ook omwille van angst, maar echt gesprekken hierover vinden zeer zelden plaats.  Dat is te confronterend , te moeilijk voor haar . . .

En daar . . . op een onbewaakt moment, laat ze ons even door die ene zin weten wat door haar hoofd gaat . . . Zij zou een wensput willen en we weten zo wat ze zou wensen . . .

In het verleden liet ze zich wel al eens ontvallen dat ze wou dat alles wat haar overkomen is, niet gebeurd zou zijn, dat alles weer zoals vroeger was . . .

Naarmate de uitdagingen groter worden, langer duren en er ook telkens nieuwe bijkomen, kan het niet anders dan dat ze regelmatig, zo niet constant droomt van zo’n wensput . . .

Vandaag tijdens de maatopname voor de spalken voor beide voeten, kregen we weer een volgende uitdaging te horen. Dinsdagmorgen gaat Marieke opnieuw onder narcose in Pellenberg met als doelstelling een volledige strekking van beide benen te bekomen, waarna zowel de voeten als de benen weer volledig in het gips komen. Dit zal allesbehalve makkelijk zijn en vermoedelijk zeer pijnlijk, ondanks de goede werking van de botox. Marieke is zeer angstig hiervoor. Begrijpelijk !

Als we zien wat ze al heeft moeten doorstaan, is dit niet meteen een fantastisch vooruitzicht, ondanks het positieve eindresultaat wat te verhopen is na verloop van tijd . . . ondanks de zinvolheid en noodzaak van dergelijke ingreep . . .ondanks de ongelooflijk (kind)vriendelijke aanpak van de twee dokters en de mensen van de gipskamer in Pellenberg !

Ook op donderdag zal een narcose nodig zijn voor de simulatie van de radiotherapie, waarbij ook een CT-scan zal plaatsvinden en tegelijk ook het behandelingsmasker zal vervaardigd worden.

Opnieuw een angstig vooruitzicht !

Een mens zou voor minder dromen van een wensput ;-)

Jesse die droomt intussen van geheel andere dingen.  Zijn regelmatige nachtmerries over zijn zieke zusje en alle mogelijke nare gevolgen hiervan, moeten sedert vorige week gelukkig het onderspit delven door zijn fantastische belevenissen op de boerderijklassen.  Die enkele dagen samen met zijn klasje op die boerderij hebben hem ongelooflijk deugd gedaan en ze doen ook ons deugd!

Onze dagelijkse zorgen en angsten worden regelmatig verdreven door leuke anekdotes over koeien, zelf brood bakken, boter en choco maken, het hele logeergebeuren, . . .

Ook Marieke geniet mee van dergelijke verhalen, hoewel het tegelijk zeer confronterend is voor haar, daar het haar herinnert aan de tijd dat ook zij dit alles nog kon meemaken . . .

Het opnieuw nadenken samen met haar over een mogelijke wens voor ‘Make a Wish’ zal daar waarschijnlijk opnieuw op stranden.

Opnieuw ‘zijn’ en ‘kunnen’ zoals vroeger, zoals andere kindjes, zoals haar vriendjes en vriendinnetjes, . . . opnieuw gelukkig zijn, gezond zijn en dus geen pijn hebben . . ., gewoon weer naar de eigen school kunnen gaan, kunnen lopen, zwemmen, springen en dansen . . .  dat is immers haar grootste wens ! Een wens die wij met haar delen; een wens die we delen met alle ernstig zieke kinderen en hun gezin ! Een wens die we gemeen hebben met spijtig genoeg zo veel mensen !

Wensen die niet beantwoord worden door de talrijke aanbiedingen in een of ander sintboekje of netjes verpakt onder een kerstboom te vinden zijn . . . en die jammer genoeg niet op te lossen zijn met een of andere wensput . . .

We wish . . . not only for us !