Eindeloos

Eindeloos ver kan de zee je blik meevoeren . . .
Ver weg van je zorgen, je angsten, je verdriet . . .
Weg . . . mee op de zacht deinende golven mee naar verre horizonten, naar daar waar alles goed is, alles rustig is, is zoals voorheen . . .
De zee . . . er gaat een eigenaardige rust van uit wanneer ze stilletjes in kleine golfjes aan het strand knabbelt.

Rust . . .  dat heeft een mens nodig na een langdurig ziekenhuisverblijf. Na vijf maanden GHB vonden wij die rust in het zorghotel en respijthuis Villa Rozerood, dat na de uitslaande brand in het oorspronkelijke gebouw een tijdelijke onderkomst gevonden heeft in een van de oudst bewaarde appartementsgebouwtjes op de dijk van de Panne.  Een hele week vertoefden we er dankbaar in de warmte en de hartelijkheid van de mensen van Villa Rozerood.  Een serieuze investering in moeilijke tijden, maar elke cent dubbel en dik waard ! Het is immers niet eenvoudig om met een zwaar ziek kind dat enorm hulpbehoevend is en rolstoelgebonden om zo maar eens even er tussen uit te raken, zeker niet wanneer je kiemarm eten moet voorzien en je kind kiné nodig heeft.

In Villa Rozerood kan dat wel en in het aangename gezelschap van een aantal andere gezinnen brachten we een aantal zonnige dagen door aan de zee :-) Het deed ons deugd !
Eindeloos mocht dit voor ons duren ! We waren na weer lange tijd een volle week samen als gezin !
Heerlijk ! Het klinkt misschien raar, maar het was misschien wel de beste krokusvakantie ooit.  Kanker maakt veel stuk, maar brengt ook een zekere rijkdom binnen in je leven . . .
We beseffen meer dan ooit dat elke dag samen een geschenk is, dat we er ten volle van moeten genieten, bewust genieten . . . Dit klinkt eenvoudig, maar simpel is anders ! De stress van heel de voorbije periode, van anderhalf jaar vechten, steek je niet zomaar weg. Het is een bewust kiezen voor het genieten van het eenvoudige, ondanks . . .

Genieten van het samen met vier in één kamer in slaap vallen en weer ontwaken, samen ontbijten, samen een wandeling maken, samen . . . genieten van samen zijn . . . en hopen dat hier geen einde aan zou komen.

Na een weekje zee, back to reality !
Vandaag was het weer terug naar GHB voor een MRI van rug en hoofd onder volledige narcose.
Jesse kon gelukkig weer mee naar school met een lieve collega van mama. Het nam een hele dag in beslag. Pas rond zes uur waren we weer thuis.

Eindeloos ver dwalen je gedachten af terwijl je aan het wachten bent in de wachtzalen van een ziekenhuis. Gedachten aan de leuke tijden aan zee, aan de moeilijke dagen van Marieke daar, haar duizeligheid, druk in haar hoofd en witte gelaat, aan de vermoeidheid van je kleine grote meid tijdens die dagen aan zee, aan de vrolijke onbezorgdheid van Jesse diezelfde dagen, aan de mogelijke resultaten van de MRI, aan het nieuwe vertrek naar Pulderbos dinsdag, aan de duistere toekomst . . .

Morgen gaat het dus weer richting Pulderbos :-(
We weten dat het nodig is voor Marieke, maar dat neemt niet weg dat het op ons weegt.
Het zal opnieuw een zware periode worden. Het lijkt op dit moment ook zo eindeloos, zo zonder concreet perspectief . . . zonder einddatum, zonder echte zekerheden, . . .
We zullen bovendien pas vrijdag de resultaten vernemen van de MRI van vandaag.
Eindeloos lang wachten lijkt dit nu nog, maar het zal snel vrijdag zijn.
Vrijdag . . . dan mag ons meisje ook weer een weekendje naar huis.

Het klinkt misschien raar, maar hoe die eerste week terug in Pulderbos voor haar zal verlopen, houdt ons nog meer in spanning !
Dat het je goed mag gaan meisje lief !
We missen je nu al en kijken hoopvol uit naar vrijdag :-)