Wat als . . . ?

 

“Rekening houden met het ergste en hopen op het beste . . .”
Dat is een houding die we ons gaandeweg hebben proberen aan te meten.

“Je moet blijven hopen !”, zeggen mensen wel eens en gelijk hebben ze. We zijn het aan onze kinderen en onszelf verplicht te blijven hopen. Voor puur optimisme is er echter geen plaats eens kanker je leven is binnengewandeld. Zeker ben je nooit meer, de illusie van veiligheid verdwijnt zonder meer. Pessimisme is anderzijds ook uit den boze, al overvalt je dat meermaals, zelfs onbewust. Dat onder controle houden is vaak niet makkelijk.

Door een zekere vorm van realisme na te streven, proberen we ons staande te houden. Eigenlijk is het gewoon een kwestie van zo goed mogelijk voorbereid willen zijn op slecht nieuws, zodanig dat het je niet helemaal onderuithaalt en dat je in de mate van het mogelijke rustig blijft en voldoende blijft functioneren voor de kinderen.

Geen enkele ‘Wat als…’ proberen we daarom uit de weg te gaan, maar toegegeven, met vaak slapeloze of onrustige nachten tot gevolg. Het proberen rekening te houden met alle mogelijke scenario’s zorgt immers geregeld voor oorlog in je hoofd en spanningen onderling. Misschien is het op zich geen goede zaak. Misschien hindert dat ook het ‘normaal’ blijven functioneren ? Misschien is het beter om je niet voortdurend zorgen te maken over bepaalde ‘Wat als …-scenario’s’ . . . maar ja, een mens maakt zichzelf niet hé ;-)

Het naderen van vrijdag, de dag waarop we de resultaten van de MRI van maandag zouden vernemen, zorgde voor een heuse tsunami aan gevoelens in ons lijf, aan gedachten in ons hoofd. Hoe goed je je ook op zo’n gesprek voorbereid, hoezeer je ook probeert rekening te houden met minder goed nieuws, niets behoed je ten volle voor de ontgoocheling die je overvalt wanneer het verhoopte positieve scenario niet aan de orde blijkt te zijn.

De MRI bleek nog maar enkel bekeken te zijn door de oncoloog zelf en nog niet door de radiotherapeut of andere artsen. De anders eerder positief en optimistisch ingestelde arts kwam via een korte omweg tot de mededeling dat er in tegenstelling tot wat hij verwacht en verhoopt had er geen afname van het tumorweefsel waarneembaar was. De beeldvorming wil hij bovendien graag nog eens voorleggen aan de radiotherapeut om nog een en ander uit te klaren. Volgende week zullen we dus pas meer weten. Weer afwachten dus :-(

Ondanks het rekening houden met het tegenovergestelde, weegt het besef dat de ergens toch verhoopte afname van het tumorweefsel niet met de werkelijkheid overeenstemt zwaar. We hebben dan ook weinig geslapen de voorbije nacht. Opnieuw wachten, dit keer nog meer vanuit het besef dat we er niet teveel van mogen verhopen. Het biedt wel enige troost dat de behandelende arts op onze vraag ‘Wat als…’ geen al te negatief antwoord gaf. Desnoods wordt opnieuw met een internationaal panel naar een antwoord hierop gezocht. In ieder geval staat er een nieuwe MRI gepland over twee maanden. Hopelijk geeft die een concreter zicht op onze situatie.

De eerste week van Pulderbos in ieder geval al achter de rug. Het verliep, ondanks de nodige traantjes, heimwee en gemengde gevoelens bij zowel Marieke alsook bij Jesse en wij als ouders, redelijk. Het blijft een lange afstand om drie keer de week te overbruggen, te meer omdat het emotioneel beladen kilometers zijn. Het blijft moeilijk om je ernstig zieke kind weg te sturen, achter te laten, ‘alleen’ te laten. Het is merkwaardig genoeg Marieke zelf die ons alle vier hier het meest doorheen helpt. Zij is het die Jesse troost als hij weent om haar. Zij is het die, ondanks haar verdriet, last en pijn, ons rechthoudt door haar dappere houding en haar blijvende gevoel voor humor en ons nog meer dan ooit doet uitzien naar het weekend, de tijd waarop we weer samen zijn.