Onze knoop

“Waarom hebben we eigenlijk een verlengd weekend ?”

Die vraag werd vorige week meermaals gesteld op de gang kinderoncologie door zowel jong als oud . . .  :-)  Waar Heer Hemelvaart voor ons voordien altijd een zondag, een feestdag, . . . betekende,  hadden wij eerlijk gezegd net als voor zoveel andere mensen dit jaar vooral het gevoel dat het het begin van een verlengd weekend was.

Hemelvaartdag, voor ons dit jaar in het bijzonder een hemels geschenk ! Wat extra dagen thuis, weg van het ziekenhuis, wat extra nachten in ons eigen bed, wat minder stress rond het op tijd opstaan en overal tijdig geraken, wat extra ruimte voor mekaar, voor vrienden en familie, . . .

Hoe heerlijk het kan zijn om gewoon thuis te mogen zijn !
Gaan we die extra dagen ooit nog als vanzelfsprekend beschouwen ?
Waarschijnlijk wel, hopelijk niet !

Niet te geloven dat dezelfde dag samen in de kerk zaten voor Marieke haar eerste communie.
Wie had toen nog maar kunnen vermoeden dat we een jaar later in deze omstandigheden zouden zitten. Hoe een mensenleven op één jaar tijd toch kan veranderen . . .
Hoe broos het leven toch wel niet is . . .
Hoe vluchtig het geluk . . .
Veel te vaak realiseert een mens zich de rijkdom en het geluk van de eenvoudige dingen en de mooie dagen nadat ze voorbij en vervlogen zijn . . .

Ook de voorbije dagen waren ondanks alle zorgen rond en voor Marieke, ondanks de vermoeidheid en ondanks de moeilijke gesprekken toch overwegend mooi tot zelfs zeer mooi en die herinnering proberen we weer goed in ons geheugen op te slaan. Het weekend was voorbij voor we er echt erg in hadden. Op zich jammer, maar tegelijk een goed teken hé ;-)

Vooral het bezoekje van nichtje Hanne en haar gezinnetje heeft Marieke deugd gedaan. Iemand van ongeveer haar leeftijd die met zeer veel geduld en liefde de tijd nam om echt met haar bezig te zijn . . . Amai . . . een nichtje om fier op te zijn . . . een nichtje om dankbaar voor te zijn !

 

Met het vorderen van het weekend naderde ook het moment waarop we de knoop zouden moeten doorhakken. Gek . . . een knoop moeten doorhakken waar eigenlijk geen keuze is . . . .

We hebben alles gewikt en gewogen, maar een sluitend alternatief voor het revalidatiecentrum, waarin zowel wij als de artsen zich in kunnen vinden, is er niet . . .
Zoals we al eerder stelden . . . opgeven is geen optie !

Wat is dan wel een optie ?
Die vraag stelden we ons de voorbije weken meermaals per dag, soms zelfs meermaals per uur . . .

Een eerste antwoord op dergelijke vraag krijg je vanuit je intuïtie.  Maar intuïtie heeft natuurlijk ook te maken met een gevoel . . . veeleer dan met het verstand !? Tot nog toe bleek onze intuïtie telkens onze redding te zijn geweest, Marieke haar redding, vandaar dat een mens puur gevoelsmatig geneigd is zich opnieuw daardoor te laten leiden. Hoe kan iets dat tot dan toe zo juist geweest is, nu niet juist zijn ? Wanneer heel je lichaam zich in elke vezel lijkt te verzetten tegen een bepaalde idee, is het moeilijk de nodige objectiviteit na te streven of kritische zin aan de dag te leggen, om niet te zeggen onmogelijk.

Wanneer men voorstelt je kind weg te sturen naar elders, helemaal alleen naar een onbekende plaats met vreemde mensen, met al haar pijn en ongemakken en haar strijd tegen die vreselijke tumor nog maar net uit de startblokken, dan overvalt je echt pure paniek. Instinctief probeer je dit te verhinderen . . . schiet je door in extreme gedachten . . . de ene ouder op de ene moment al wat meer dan de andere . . . Dit is het ondenkbare dat bovenop het al even ondenkbare er nog maar eens boven op komt !

Het is echt jezelf verplichten om al die gevoelens even opzij te zetten en je confronteren met zogenaamde alternatieven. Doorheen gesprekken met artsen, met vrienden en kennissen en met mekaar moesten we tot de ontstellende waarheid komen dat er geen beter alternatieve weg te bewandelen valt als deze van het revalidatiecentrum, toch niet op dit moment.

Onze weg die we met Marieke te bewandelen hebben is een heuse snelweg geworden, meer nog soms hebben we het gevoel echt op een sneltrein te zitten op een spoor met vreemde kronkels en onaangename bochten, zoveel is duidelijk. Op de duur van de rit, de bestemming of het te volgen parcours hebben we weinig of geen vat.

Veel meer dan een reisverslag schrijven, onze bekommernissen en bedenkingen uiten over de te volgen route, heimwee hebben naar de tijd van voordien, onze frustraties over wat soms is en onze angsten over wat nog te wachten staat ter sprake brengen, kunnen we niet . . .

We hebben goed overwogen om Marieke volledig thuis te verzorgen en te behandelen, maar deze optie is medisch gezien blijkbaar geen verantwoorde keuze en zou bovendien minder kans op succes te geven . . . Misschien zou dit op dit ogenblik ook te overmoedig kunnen zijn . . .

Is de beste keuze voor de eigen kinderen noodzakelijkerwijs de in eerste instantie minst pijnlijke optie ? Is een keuze overwegend op basis van gevoelens ook nu de beste keuze, zelfs als voorgaande keuzes op die basis wel de juiste waren ? Hoe een gezond evenwicht zoeken en vinden tussen gevoel en verstand ? Kunnen en willen we leven met de idee ‘wat als …’ ? Kunnen de kinderen daarmee leven ?

Gek . . . veel vragen . . . een ware innerlijke worsteling en dat over iets dat al van bij het begin aanvoelt als geen keuze . . .

Misschien was de voornaamste knoop die we moesten doorhakken deze in onze magen ?

We hebben samen besloten de optie van het revalidatiecentrum een eerlijke kans te geven. We zijn dat aan mekaar en vooral aan Marieke verplicht . . . al is het maar om de ‘wat als…’ uit te sluiten. We blijven echter ook onze bekommernissen en bedenkingen uiten . . . ook dat zijn we aan mekaar en aan de kinderen verplicht !

Dat ons leven rustiger en meer relax zal verlopen, of dat we immens meer tijd gaan hebben voor mekaar, dat zal zeker niet zo zijn. Het zal een ontzettend grote inspanning van ons alle vier vergen en waarschijnlijk kunnen we het ook nu niet allemaal in ons eentje beredderen. Integendeel, naar grote waarschijnlijkheid redden we dit niet in ons eentje . . ., maar we weten dat we onze weg niet alleen te gaan hebben . . .

Ons leven zal ook nog strikter georganiseerd moeten worden om alles rond te krijgen, met alle stress die hiermee gepaard zal gaan en de vermoeidheid zal zeker niet meteen afnemen, integendeel . . . zoveel is duidelijk ! We hopen echter dat ook dit een soort routine mag worden na verloop van tijd . . . zeker met het vooruitzicht dat we beide vanaf september weer aan het werk zullen zijn, Jesse weer een nieuw schooljaar start, Marieke geregeld voor chemo en controle ook nog eens in het ziekenhuis zal moeten zijn . . . Het nadenken hierover alleen al geeft een onbehaaglijk gevoel.

Je kan je er door laten overspoelen, je kan je ertegen verzetten, je kan ervan proberen te vluchten, je kan het voor je uit schuiven of doen alsof het niet bestaat en het kost eerlijk gezegd ontzettend veel moeite om dat alles niet te doen . . . De enige weg is echter erdoorheen . . . er is geen andere weg . . . ook hier geen andere optie met enige kans op succes . . .

Nu maar hopen dat we de verdere weg die we te gaan hebben aankunnen . . . Nu maar hopen dat het meedelen van de ' keuze ' aan Marieke in de loop van de komende dagen zo goed als mogelijk mag verlopen.