Be - LEVEN - is

De voorbije twee dagen zijn we enkele uren met Marieke naar huis mogen gaan.  Het overviel ons compleet! We verwachten ons tegenwoordig aan van alles, maar daaraan . . . Neen, daar hadden we ons niet aan verwacht. Marieke zag het zitten, dus gingen we ervoor . . .

Totaal onvoorbereid reden we vanuit GHB naar huis. Op zich al een hele onderneming !
Marieke zat voor het eerst sedert 23 januari terug in een auto! Wat voordien vanzelfsprekend was, was het niet meer. Voorzichtig gingen we de ring rond Leuven op om samen huiswaarts te gaan. Gelukkig genoot Marieke van het ritje met de wagen. Dat was toch al een goed begin van ons avontuur.

Eenmaal thuisgekomen was het wat zoeken . . . Bij gebrek aan een goede relax of een ziekenbed vergde het heel wat creativiteit om het haar zo comfortabel mogelijk te maken en zo nodig voldoende af te leiden! Gelukkig hielp het zonnetje ons daar wat mee. Samen trokken we de tuin in om daar het terras en een stukje van de tuin een grondige opknapbeurt te geven.

Het zien van de trampoline in de tuin, een skatende broer, het zelf tot weinig in staat zijn, de moeilijkheid om zich te vermaken zittende in een rolstoel, . . . het was toch wel confronterend.

Na een hele poos buiten te vertoeven, werd de namiddag verder voor de TV doorgebracht. Na wat pizza te hebben gegeten, of althans een poging tot, keerden we met zijn allen terug naar GHB.  Daar zou papa die avond met zijn dochter verblijven.  Het was immers de dag van 'de wissel' en daar wilden we ons omwille van Jesse maar wat graag aan houden.

Zondag was wat somberder qua weer en ook qua teneur.
Marieke mocht weer mee naar huis, maar was veel stiller en vermoeider dan zaterdag.
We probeerden er alles aan te doen opdat ze zich goed zou voelen, opdat het haar goed zou gaan.
Het middagmaal werd op haar wensen afgestemd.  Zelfgemaakte wortelpuree en gehaktballen met vooraf wat tomatensoep met balletjes.  Het leek een eeuwigheid geleden dat we nog samen een volwaardige maaltijd in ons huisje hadden kunnen genieten . . .  Gelukkig viel het allemaal in de smaak en werd er naar hartenlust, zij het met muizenhapjes in Marieke haar geval, van gesmuld.

Na een kort bezoekje ontstond het plan om in bad te gaan. Iets ooit zo vanzelfsprekend werd nu een hachelijk avontuur. Marieke kan immers nog steeds niet staan of stappen. Ook zitten met gestrekte benen is nog niet aan de orde en zelfstandig in bad gaan en verblijven al helemaal niet !
Een hele onderneming zou het zijn, uiteindelijk voor vijf minuten ‘ontspanning’ in het water . . . Ongelooflijk!

Respect, veel respect voor al die ouders die dit vaak van kleins af aan en voor de rest van hun leven moeten doen met en voor hun kinderen. Als buitenstaander dachten we wel dat het ontzettend moeilijk is voor ouders met een kindje dat met een of andere handicap kampt in het leven. Nooit hadden we kunnen beseffen dat het zo je leven op z’n kop zet !

In het Engels zegt men soms : “Taking things for granted”. . . Ja, hoe gemakkelijk doet een mens dat niet, in zijn hollen door de dag, door de week, . . ., de dingen des levens ‘for granted ‘ nemen . . . Ook wij . . . Al die gewone dagdagelijkse dingen, we stonden er nooit echt bij stil. Alles wat wij normaal vonden, is plots veranderd, kan niet meer zoals voordien . . . Het is constant een confrontatie, voor Marieke, voor onszelf als ouders, maar ook als koppel en niet te vergeten ook voor Jesse.

“Niets wordt nog hetzelfde”, zei Jesse gisteren nog “ en dat allemaal door Marieke haar ziekte !”
Onze kleine bengel, hij voelt het duidelijk. Het maakt hem droef en boos tegelijk.  Hij begrijpt heel goed dat zus er niets aan kan doen en probeert haar op te vrolijken, maar beseft tegelijk heel goed dat het ziek zijn van zus en het feit dat ze nu niet kan lopen heel grote gevolgen heeft! Hij houdt zich zo sterk. We zijn zo fier op hem en tegelijkertijd ongerust om hem, daar we weten uit ervaring hoe zwaar dit alles om dragen is !

Zondagavond werd afgesloten met een heuse wafelenbak! Wafels gingen ook mee naar GHB. De verpleging die avond kreeg er enkele toegestopt en ook vanmorgen kreeg de assistente van de professor er een paar. Het  zal opnieuw avond zijn vooraleer de professor getrakteerd kan worden op een pakje wafels :-) Benieuwd of hij ze weet te smaken ;-)

Ja, het was een heel avontuur het voorbije weekend, een gewaagd avontuur . . .
Geheel onvoorbereid, zeer confronterend, vol met praktische uitdagingen, . . . zonder vooraf te weten wat het resultaat zou zijn . . . Misschien maar goed . . .

Ja, soms moet je niet ver weg gaan of geen halsbrekende toeren uithalen om het gevoel te hebben dat je je te midden één groot avontuur bevindt.
Het leven is één groot avontuur, zegt men wel eens, een belevenis.
Ja, wij zijn het ermee eens, het is een be-LEVEN-nis !
Nu is het aan ons om in ons avontuur het woordje ‘leven’ terug een hoofdrol te geven.
Dat op zich is ook al een avontuur :-)