Als een rivier . . .

De voorbije twee dagen gingen gepaard met een grote vermoeidheid voor ons hele gezin.
Het wachten, maar vooral ook de moeilijkheden waar we telkens onverwachts mee te kampen krijgen wegen . . .
Enerzijds ben je opgelucht dat een operatie niet meteen aan de orde is, anderzijds is het slechts een uitstel en weet je dat het opnieuw onzeker moeten afwachten ook aan je zal vreten.
Maar ja . . . een mens, in ons geval een gezin, wordt in zulke omstandigheden geleefd.
't Is een beetje zoals een rivier.  We dobberen mee op de stroming en moeten de grillige bochten en ruwe kanten hier en daar gewoon ondergaan...

Gelukkig werden de wilde wateren een beetje rustiger gisteren.  De koorts bleef uit. Angstig voor koortspieken gingen we de nacht in, maar alles bleef redelijk rustig.
Na een eerder rustige nacht kwamen we vanmorgen weer in woelige wateren terecht.  Marieke haar kussen en het verbandje op haar hoofd waren serieus nat.
Een lek . . .
Jawel . . . hersenvocht had de pleister doordrenkt en was uit haar hoofd ook op haar kussen aan het druppelen. 
Eerlijk . . . dan klopt je hart in je keel.  Dan gaat er van alles door je hoofd . . .
De verpleegkundigen lieten verstaan dat de dokters in vergadering zaten.  Even wachten dus . . .

Twee dokters van neurochirurgie kwamen uiteindelijk af en oordeelden dat een extra steekje, een bijkomend draadje dus, zou moeten aangebracht worden rechtstreeks in haar hoofd ter hoogte van de drain.
OK . . . de ogen van Marieke spraken natuurlijk boekdelen.  Terwijl de twee dokters hun op de kleine ingreep gingen voorbereiden, ging de mama snel iets kalmerend vragen voor Marieke.  Gelukkig kreeg ze dat onmiddellijk, maar die dokters waren wel heel snel terug . . . te snel om dat kalmerend pilletje ten volle te laten werken . . .

Na het steekje, gezet door een der dokters en geassisteerd door de mama en een verpleegkundige, kreeg Marieke gelukkig ook snel iets pijnstillend.  Al snel viel ze in slaap.  Oef . . . Amai . . . Wat nog allemaal . . .
In de namiddag was dan ook nog een echo gepland van nieren, blaas en lever. Zo was ook die tijd weer gevuld ;-)  Bij terugkomst in de kamer had ze eindelijk nog eens wat honger. Weer een lichtpuntje :-) Opnieuw oef !
Nu was het wel welletjes vandaag !
De verpleegkundige gespecialiseerd in blaasonderzoeken, die niet echt aangekondigd Marieke nog snel op een blaasonderzoek wilde trakteren, werd uiteindelijk na een gesprek van de mama met een van de dokters verzocht het onderzoek pas volgende week te doen.
Marieke had genoeg te verwerken gekregen vandaag!

Ja,'t leven is een beetje zoals een rivier.  Zelfs als je denkt even rustig erop te kunnen dobberen na wat vermindering van koorts en misselijkheid, moet je altijd rekening houden met de onverwachte grillige bochten en ruwe kanten hier . . .
Af en toe kan je toch wat bijsturen en eens wat vermijden, al is het maar tijdelijk.
Laatst mailden we naar iemand het volgende:
Het zijn de bloemen van mensen onderweg die ons parcour opvrolijken; het zijn de rotsen van mensen waarop we kunnen steunen, al was het soms maar heel even; het zijn de heerlijke briesjes van mensen die troost of verstrooiing geven waar nodig; het zijn mensen als jij die voor ons de rivier net iets matiger doen stromen en dat doet ongelooflijk veel deugd.

Via deze weg oprechte dank aan iedereen die met ons meeleeft, meedenkt, meevoelt, meehelpt, . . . iedereen die ons troost, steunt, bemoedigt, . . . Jullie zorgen elk op jullie manier dat we niet kopje ondergaan in die woelige wateren . . .