Zeer vroeg in de ochtend...

Woensdagnamiddag kwam Jesse naar het ziekenhuis om hier, raar maar waar, samen met ons en een lieve vriendin - een collega van de mama die regelmatig voor hem de woensdagnamiddag zorgt -  een koekjestaart te maken en te versieren.
De taart was bedoeld om de dag erna, nu donderdag dus, te verdelen onder de kindjes van de klas.  Het werd een vrachtwagen met een laadbak vol snoepjes...
Hij was enorm gelukkig en zus genoot mee, hoewel ze te ziek was om de taart actief mee op te bouwen.

Marieke had na de middag koorts beginnen maken en voelde zich bijzonder slecht...
Toen dit de artsen ter ore kwam, werd meteen een hersenvochtpunctie gedaan, ondertussen al de derde tot hiertoe... Weer de nodige spanning, de nodige angst,... maar de punctie zelf verliep vlot...
Dan was het wachten geblazen... wachten op het gesprek met de prof.

Opnieuw sprong een lieve collega onmiddelijk voor ons in de bres... We waren maar wat blij dat er zo toch iemand even  bij de kinderen was, terwijl wij het gesprek zouden voeren met de prof.

Wat aanvankelijk een standaard gesprek voor ons leek, draaide uit op de mededeling dat Marieke niet behoorde tot de 3 op de 4 patiënten die na een intensieve behandeling met de nodige antibiotica alle nare beestjes (staphilococcus epidermidis) weg zouden hebben, maar tot die verveelde 1 op 4 behoorde die ondanks de antibiotica toch het hele drainsysteem operatief moeten laten verwijderen uit het lichaam, om het vervolgens extern aan te leggen.

Snel werd Jesse uit het ziekenhuis weggeleid.  Na enkele telefoontjes hadden we de juiste oplossing wat opvang betreft voor de nacht, waar hij ook kon in berusten. Na een wat hectisch en emotioneel vertrek van Jesse kon de prof in ons bijzijn eindelijk Marieke inlichten.
Traantjes vloeiden...de nodige vragen werden gesteld... We zijn echt trots op onze meid hoe ze zich sterk probeerde te houden bij het aanhoren van dit vreselijke nieuws: een onmiddelijke operatie voor het verwijderen van het inwendige systeem en het aanleggen van een nieuw extern systeem en tegelijk de aankondiging dat na genezing van de infectie opnieuw alles inwendig zou moeten geplaatst worden...
Toch een hele boterham...zeker voor een kind van acht...

Enkele uren later mochten we naar het operatiekwartier.  Alles voelde zo ongemakkelijk vertrouwd... Dezelfde weg naar beneden, door de gangen,... Dezelfde wachtzaal... De geuren, de geluiden...
Even in slaap en mama en papa mochten terug naar de kamer...om te wachten...bij momenten stilzwijgend...bij momenten zenuwachtig babbelend...

Dan mochten we weer naar beneden om weer maar eens te wachten...dit keer naast haar bedje in de ontwaakruimte. Het was 1 uur 's nachts op de grote klok in de grote zaal die we konden inkijken vanuit de ontwaakkamer die speciaal voor kinderen is.
Half 5 kwamen we terug op de kamer.  Marieke slapend met af een toe wat gejammer en gekreun als teken van leven en mama en papa stijf van het lange zitten op een ongemakkelijke stoel en zetel, lichtjes verkleumd door de kilte van het operatiekwartier, langs moe door...

Papa vertrok met de taart van Jesse huiswaarts, want Jesse keek er naar uit om op zijn verjaardag door papa afgezet te worden op school, hopelijk met de taart nog heel...
Oom Bert, die ondertussen op Jesse aan het babysitten was, zou vermoedelijk niet meer naar huis rijden nu...
Mama blijft bij Marieke. 

Terwijl zus ligt te slapen na een zware ingreep, ligt broer te dromen over zijn verjaardag.
Onze kleine kapoen... 7 jaar wordt hij vandaag... en we hadden allemaal zo gehoopt dat we even alle vier thuis mochten zijn om dat te vieren...
Het mag niet zijn... het zal een koek of stukje taart worden uit de cafetaria straks na school...
Hopelijk vindt hij dat ook ok... Het zal wel... Hij is zo flink onze kleine man...

Ik zei tegen de professor daarstraks: "Ik mag op mijn knieën de hemel danken dat ik zo veel lieve collega's heb die inspringen waar ze kunnen, zoveel mensen die meeleven..."
Ik moet daaraan toevoegen:  De hemel zij dank dat we gezegend zijn met zo twee flinke kinderen !!!

Desondanks dankbaar... vreemd misschien...maar zo voelt het wel...