Terug naar af ?!?

Sinds woensdagmiddag lukt het minder en minder voor Marieke om te eten. 
Eerst lukte de warme maaltijd niet, vervolgens lukte ook de broodmaaltijd bijna niet meer.
Met enige moeite at ze zo vanmiddag twee kwartjes vaneen boterhammeke . . .

Ook de kine en de les lukten niet.  Ze probeerde wel, maar kan het niet lang volhouden.

Vandaag kwamen ook de neurochirurgen even langs.  Ze vertelden ons dat een nieuwe operatie effectief nodig is.  Ze zullen de drain weer inwendig plaatsen en dat waarschijnlijk in de loop van woensdagnamiddag.
Marieke werd er stil van. 
Na een tijdje kwamen stilletje de vragen . . .
" Mama, moeten we nu weer helemaal opnieuw beginnen ? " 
" Dan is alles voor niks geweest ! "
" Waarom . . . ? "
" Ik ben bang ! ! ! "
" Ik wil dit niet ! ! ! "

Als ouder gaat hetzelfde door je hoofd en tegelijk moet en kan je niet anders dan zeggen: "Marieke, ik weet dat je bang bent, dat dit niet leuk is . . . maar het kan niet anders . . . dat weet je.  Helemaal voor niets is het tot hiertoe niet geweest, het is niet terug naar af !  We hebben je oogjes kunnen redden ! Je kan nog zien !  Ook je hoofdje is er beter aan toe doordat de druk weggenomen is . . . Dus helemaal opnieuw klopt niet. Wat niet wegneemt dat je mag bang zijn, verdriet mag hebben, . . . "

Je begrijpt echter maar al te goed die gevoelens, die gedachten, . . .
Je herkent ze bij jezelf . . . en dan zijn wij nog niet degenen die het allemaal aan den lijve moeten ondergaan . . .

Onze flinke meid verwerkt veel van die dingen in stilte. Ik zie haar dan staren, denken, . . .
Ongelooflijk hoe sterk ze is, denk ik dan !

Vanavond waren broer en papa even langsgekomen.  Wat op zich leuk zou moeten zijn, werd een echt stressmoment.  Marieke maakte immers koorts, was misselijk, zag wazig, had een warm gevoel in haar hoofd, . . . Het ging haar helemaal niet !
Dokters van wacht - kinderarts, oogarts, oncologen, neurochirurgen - werden gevraagd, bloed werd meerdere keren genomen, ook een wissertje van de keel, koorts en bloeddruk werden gemeten, . . .

Ondertussen waren papa en broer naar de logopediste vertrokken.  Onze kleine schat die gisteren zo fier wist te vertellen aan de telefoon dat zijn verhaal van de prinses op de erwt was meegevallen . . .
Hij had een warm applaus gekregen zei hij en dat had hij niet verwacht.  Hij was gelukkig !  Hij had zijn verhaaltje kunnen vertellen, de tekeningen die hij met mama samen had gekleurd kunnen tonen, de prins en prinses van klei en bijhorend bedje, dat hij bij een lieve collega had kunnen maken, kunnen tonen en ieder kindje een erwt en kleurprent kunnen geven . . . 
Vandaag was hij wat droef en boos tegelijk. 
In de ziekenhuiskamer van Marieke moest alles zo stilletjes zijn, we moesten met ons drietjes op de gang van het lekkere eten, dat de mama van Guust en Frida ons had gebracht, eten, mama en papa waren wat gespannen en haastig moest hij vertrekken naar de logopedist.
Hij was verdrietig, want niemand kon echt aandacht hebben voor hem en boos, want mama ging niet met de lift helemaal naar beneden, om voor het vertrek naar de logopediste, nog even langs een van de automaten te stappen.  Daar zit volgens Jesse immers allemaal lekkers in en hij vindt het reuze om er af en toe eens wat lekkers uit te mogen kiezen.  Vandaag was dit echter niet aan de orde . . . Morgen zal het wel weer vergeten zijn  :-)

Ja, we zullen moeten zien wat morgen ons zal brengen . . .
Hopelijk veel goeds :-)