Onverwachts

Vanmorgen kondigde zich de dag nog aan als de laatste paar dagen.  Het zou een rustige maandag worden met tegen de avond uitleg van de neurochirurgen over de operatie dinsdag in de loop van de namiddag.
Vandaag zou Marieke, ter voorbereiding, ook wat extra informatie krijgen onder begeleiding van de psychologen van de dienst oncologie over wat er haar allemaal te wachten zou staan . . .

Wat zich als een redelijk gewone maandag aankondigde, veranderde al snel in een maandag vol stress.
Om negen uur kwam men informeren of Marieke al iets gegeten had.  Onze flinke meid, die al sinds half zes die ochtend weer in slaap was gevallen na wat te hebben gedronken, had echter nog niets gegeten.  Vreemd ? !
De opheldering volgde snel . . . Marieke zou nuchter moeten blijven, zo kondigde men vanochtend rond iets na negen aan .  Aangezien ze die ochtend had beslist lekker lang uit te slapen, leek dat niet meteen een probleem te zijn ;-)

Mama had het meteen begrepen . . . de operatie was verplaatst van dinsdag naar maandag . . .
Wetende dat je normaal zes uur nuchter moet zijn, zou de operatie kunnen plaatsvinden rond drie uur . . .
Papa werd verwittigd en die zat meteen met de handen in het haar . . .
Hij had natuurlijk alles op zijn werk geregeld in functie van dinsdag . . . ook de opvang 's avonds voor Jesse was reeds voorzien . . .Papa zou die dag tegen drie uur in de namiddag nog ergens moeten zijn voor zijn  werk en dit op anderhalf uur rijden van Leuven .  Daar kon hij eigenlijk moeilijk buiten, maar hij haastte zich naar GHB over de middag.  We hadden immers nog tijd.

Net nadat papa in het ziekenhuis arriveerde, nog voor een van de psychologen Marieke wat had kunnen briefen, stond er al een dokter van neurochirurgie in de kamer.  Het was definitief.  Waar het nog in geen van de computers van de dienst kinderoncologie vermeld stond, was het een feit: Marieke zou vandaag geopereerd worden.

De operatie zou twee dingen inhouden:
Men zou de externe drain verwijderen, de wonde aldaar in het hoofd hechten en de drain terug internaliseren, zij het dit keer langs de rechterkant.  Links was immers de kant die voordien geïnfecteerd bleek te zijn.
Men wilde geen risico's nemen.  Een heikele situatie, want men moest nu extra rekening houden met de port a cath die al aan die kant in de borststreek zit.
Verder ambieerde men ook een nieuwe biopsie van tumorweefsel te nemen, dit keer ter hoogte van het bekken.  Onze strijd samen met Marieke moet zich immers jammer genoeg niet enkel ter hoogte van het hoofd richten. Of men zelfs echt weefsel in grote mate zou kunnen verwijderen stond tot op dat moment nog ter discussie.  Zoals het vaak met dergelijke ingrepen gaat: men zou zien op de moment zelf !

Indien je begint te tellen vanaf negen uur reken je op een operatie rond drie uur in de namiddag, maar . . . dat deed men . . . juist . . . niet ! Integendeel, de woorden van de chirurg waren nog niet koud of daar waren ze al met het typische operatieschortje, polsbandje, . . . en niet veel later stonden er twee mensen van het vervoer.
Marieke werd met infuus, externe drain, bed en . . . het knuffeltje dat ze net de dag ervoor had gekregen van haar vriendinneke weggevoerd richting operatiekwartier . . . papa en mama in het kielzog . . .

Eenmaal in het operatiekwartier aangekomen nam papa na enkele minuten afscheid van zijn dames.  Hij zou echter proberen tegen het ontwaken terug te zijn.  Dat was immers gepland tegen acht uur 's avonds.  Om vijf uur kreeg mama echter al telefoon.  Marieke haar operatie was zo goed als achter de rug. Drie artsen hadden geopereerd. De laatste hechtingen moesten nog gebeuren en dan kon ze naar recovery.  Iets na zeven waren we weer op de kamer. Alles was goed verlopen. Marieke reageerde goed op de stevige pijnmedicatie en dat was voor ons al een grote geruststelling.  Pijn is immers iets wat je je kind niet graag ziet lijden . . .

Amai . . . wat een hectische dag !
De operatie hoewel verwacht, kwam dan toch geheel onverwacht.
Snel moest een nieuwe opvang geregeld worden, papa werd heen en weer gesleurd tussen gezin en werk, mama moest de rust proberen te bewaren in het ziekenhuis, . . . en Marieke . . . ook zij werd geheel onverwacht meegesleurd in dit hele gebeuren !

We wisten al dat het leven soms helemaal anders loopt dan verwacht . . . De leerschool was en is daarvoor voor ons tot hiertoe al keihard geweest . . . en toch . . .
Je mag dan nog zo goed voorbereid zijn, nog zo goed weten vanuit ervaring dat het leven niet altijd loopt zoals je denkt, verhoopt, . . .  toch was dit weer geheel onverwacht. 

Zo van die onverwachte momenten in je leven, ze snijden even je adem af, knijpen je keel dicht, . . . Van alles gaat door je hoofd . . . de voor- en de nadelen van het onverwachte, de zorgen om wat er zal volgen, . . . Alles aan een razend snel tempo . . . misschien gelukkig maar !
Op naar morgen . . .

We weten te waarderen dat veel mensen graag een bezoekje willen brengen.  We hebben daar ook zelf deugd aan.  Omwille van de operaties die Marieke onderging en de vrees voor bijkomende complicaties door nieuwe infecties, zouden we graag bezoek tijdelijk willen vermijden.  We hopen dat jullie het niet erg vinden nog even te wachten.  Dus . . . geef gerust een seintje als je een bezoekje overweegt in de nabije toekomst, maar hou er rekening mee dat het misschien nog niet voor deze week zal zijn. 

Bedankt ook via deze weg aan iedereen die morgen een kaarsje wilde branden . . .
Onverwachts waren we jullie te snel af ;-)