Een dubbel gevoel

De voorbije dagen zijn wat raar verlopen.  Marieke heeft vanaf donderdag, nadat de dokters van neurochirurgie het lek van externe drain zijn komen herstellen, veel, heel veel geslapen.  Vrijdag bijna de hele dag !  Buiten een paar wakkere momenten en ook een paar drink- en plasmomentjes tijdens de nacht is ze voortdurend buiten westen geweest.  Ondertussen kreeg mama gezelschap van heel wat collega's. 
Zaterdagochtend was Marieke plots weer daar . . .  Half acht . . . Marieke was weer helemaal wakker !
Goed gezind . . . met het nodige gevoel voor humor . . .
Zaterdagmiddag zaten we met zijn vieren vrolijk bij mekaar en genoten we van het bezoek van haar beste vriend Guust en zijn hele lieve gezinnetje.  Marieke was in haar nopjes ! Tegen dat oma kwam sloeg de vermoeidheid opnieuw toe . . . spijtig . . . maar een oma begrijpt dat . . . gelukkig !
Ondertussen keken mama en papa uit naar een rustige avond, samen met Marieke.

En Jesse ?
Jesse mocht die zaterdagnamiddag naar een kindje van zijn klas.  Hij zou er 'goochelles' krijgen van de broer van dat klasgenootje in het kader van zijn geplande carnavaloutfit.  Jesse wil immers graag goochelaar zijn voor carnaval op school, vandaar . . . Diezelfde avond zouden ze samen gaan bowlen om tenslotte bij die lieve mensen thuis opgehaald te worden door mama.

Terwijl papa een avond en nachtje doorbracht met Marieke in GHB, mocht mama weer een avondje met Jesse naar huis.  Daar werd een klein stukje nog naar Transformers gekeken, want Jesse raakte na zijn leuke namiddag en avond maar moeilijk in slaap.  Na enkele beeldfragmenten sloeg de vermoeidheid bij zowel Jesse als mama toch wel toe en werd het bed opgezocht :-)
Moe, maar tevreden ging ons gezinneke, zij het een eind van mekaar verwijderd, de nacht in.

Op zondag werd er thuis door Jesse, na een gezellig ontbijt, gekeken naar de rest van zijn film terwijl mama de was aanpakte en de slaapkamer van Jesse onder handen nam.  Daarna werd er vrolijk met mama geknutseld in de keuken. Ondertussen kreeg Marieke in de namiddag een bezoekje van een van haar beste vriendinnekes.  Marieke had hier heel erg naar uitgekeken.  Ze mist haar vriendjes en vriendinnekes van op school heel erg !  Geregeld vloeien daardoor heel wat traantjes :-(
Dus . . . dat bezoekje van dat vriendinneke . . . daar keek ze wel naar uit.  Spijtig genoeg kreeg ze net voor het bezoek enorm last van hoofdpijn en gaf de verpleegkundige van wacht haar wat pijnmedicatie waardoor ze in slaap viel.  Al bij al was ze slechts 5 minuten wakker.  Dat moet voor dat vriendinneke ook wat teleurstellend geweest zijn . . . we dachten immers een goede dag uitgekozen te hebben voor dat bezoekje :-(
Hopelijk kan ze het begrijpen . . .
Later op de avond kwam nog een goede vriendin van mama langs met haar zoon en papa keerde met Jesse huiswaarts.
Marieke ging enkele uren nadien naar dromenland het pas gekregen knuffeltje van haar vriendin in haar handjes geklemd!

Morgen is het een belangrijke dag.  Morgen gaan ze ons definitief bevestigen of de uitgestelde operatie van woensdag dinsdag zal doorgaan.

We eindigen de week met een dubbel gevoel . . .
De leuke momenten die we apart of als gezin mochten hebben, doen ons verlangen naar de tijd dat we nog alle dagen samen waren . . . Een tijd waarin van chemo nog geen sprake was, een tijd waarin we 's avond als gezin niet moesten afscheid nemen van mekaar, een tijd waarin . . .
Het geeft een dubbel gevoel . . . leuke momenten nu . . . ze maken je gelukkig en droevig tegelijk.

Een dubbel gevoel ook over de nakende operatie.  Enerzijds zijn we blij dat de koorts uitblijft, de operatie mogelijk is en de chemo die Marieke echt dringend nodig heeft weer kan opgestart worden . . .
Anderzijds bekruipt ons ook een gevoel van angst, enorme angst voor wat ons en vooral Marieke weer te wachten staat: de narcose, de pijn, het moeilijke herstel, de nieuwe biopsies, . . .

Een dubbel gevoel . . .
maar ergens weegt de opluchting toch door . . .
Opluchting . . . dat wat wij Jesse nu niet kunnen geven, tijdelijk door anderen wordt ingevuld.
Opluchting . . . dat we nog steeds op zoveel mensen rondom ons mogen rekenen.
Opluchting . . . dat we er niet alleen voor staan.
Opluchting . . . dat ondanks alles de operatie die zich aankondigt hopelijk een eerste stap bergopwaarts mag zijn op de lange weg die we samen met Marieke te gaan hebben.
Wij zijn er klaar voor !